24 maart 2011: Remco: Eten aan tafel met 2 zeeleeuwen tussen onze benen!
Remco: Onze laatste actieve dag op de Galapagos voor dit jaar, morgen vertrekken we weer naar Quito voor 1 nacht. We willen vandaag nog iets meer van dit eiland zien, er is een strand ergens en een meer die tussen de rotsen schijnt te liggen. Na het ontbijt besluiten we eerst naar het meer te gaan genaamd, las Grietas. Om daar te komen heb je een watertaxi nodig, wij naar de haven en hebben geen idee waar we tickets kunnen kopen. Staan we op de pier en niemand draagt een uniform of iets wat lijkt op een werkend persoon, er zijn ook maar 10 mensen. We volgen dat groepje wel en zien wel hoe het gaat, er stopt een boot en de groep stapt in. Wij vragen of hij naar Las Grietas vaart en gelukkig dat doet de beste man. Voor 60 dollarcent brengt hij ons naar de overkant, binnen 5 minuten. Daar staan we dan, en nu? Op het bord staat alles gelukkig goed aangegeven, zo moeten we de pijlen volgen. Het 1e stuk is goed te lopen, we komen zelfs een strandje tegen waar de leguanen rond lopen en zwemmen. Nu komen we op een stuk waar we over lava steen moeten lopen, wij met onze slippers over de stenen. De stenen zijn ruw en puntig, hier en daar maken we een slippertje, gelukkig niet ernstig. Na een half uur zweten krijgen we de prijs, een lagune tussen de rotsen, het is 4 meter breed, 5 meter diep en 50 meter lang. Het water is helder, zodat je de bodem goed kan zien, omdat er nog geen mensen in het water zwemmen is het water als een spiegel. De eerste water rimpel ontstaan als er een moeder en dochter als 1e in het water springen. Nu wij, we springen in het water en het is heerlijk, wel een beetje koud, zoals altijd je 1e sprong. We genieten van de hoge wanden om ons heen en aan een kant schijnt de zon. Al 3e groep duiken een groep school kinderen in het water, de rust is gekeerd en de herrie brult uit de giegeltjes van de kids. Gelukkig wil dat de pret niet drukken, wij zwemmen gewoon lekker in het heldere water en genieten met volle teugen. De moeder en de dochter komen uit New-York en wij praten gezellig over allerlei leuke dingen wat we al op de elanden hebben beleefd. Na een 40 minuten dobberen is het tijd om er uit te gaan, maar goed ook want er zijn zeker nog 20 mensen aangekomen om van dit meertje te genieten. Maar goed dat we dit als 1e hebben gedaan, zodat we de nog een paar mooie foto's van het stille water hebben genomen. Nu nog terug, weer dat kl... stuk weer terug, we doen het rustig aan, niet alleen voor de rotsen, ook omdat het inmiddels broeierig warm is geworden. We lopen langs een hotel met een zwembad, we waren toch van plan om naar het strand te gaan, om lekker te zwemmen en te zonnen dus waarom niet hier. We vragen of het kan, helaas wordt er een grote groep mensen verwacht, na 14.00uur kan het wel. Wij bedanken en wandelen verder, de water taxi staat weer klaar om ons mee te nemen. Vlakbij ons hotel is ook een hotel met een zwembad, waarom vragen we niet daar? Ja hoor het is mogelijk, alleen moeten we een consumptie nemen ter waarde van 15,00dollar. Het is toch bijna 12.00uur en lunchen moeten we toch. Wij krijgen de kaart, na een heerlijke duik in het zwembad, en rollen 2 keer achterover van de prijs. Voor een soep betalen we 7,00 dollar, gelukkig zijn er ook broodjes te bestellen. We bestellen allebei een broodje met een drankje, zo aan die 15,00 dollar zitten we nu wel, voor dit betaalde n we 25,00 dollar. Wij liggen aan het zwembad en besluiten om op het terras te gaan zitten, er zijn 2 tafels bezet met mensen en 1 tafel met zeeleeuwen. Wat is dat tan ( Leids ) zeggen wij in koor, liggen er 2 zeeleeuwen lang en breeduit te slapen, onder tafel. Wij schuiven aan en de zeeleeuwen veroeren geen vin. Een van de zeeleeuwen ligt onrustig te draaien en weet maar niet hoe hij moet liggen. Hij ligt op zijn rug, op zijn buik, tegen de ander aan, op de ander en ineens heeft hij zijn plekje gevonden, tegen mijn voeten ligt hij rustig. Af en toe een nies een een hoest tegen mijn boterham aan ( lekker hoor van een uit zijn bek stinkende zeeleeuw ). Dit is het top punt van onze ervaring met de zeeleeuwen, we hebben er mee gezwommen, op het strand gelegen, foto's van ze gemaakt en nu ook nog eens eten aan tafel met de zeeleeuwen. Het kan niet gekker, dat kan dus wel! Wij liggen lekker te poelen in het zwembad, ik moet snel mijn camera pakken want die zeeleeuw neemt ook en duik in het zwembad. Wij liggen helemaal in een deuk, die zeeleeuw , duikt en zwemt 1 rondje, springt er weer uit en gaat rustig naar het tafeltje om weer een tukkie te doen. Dit zijn gewoon wilde zeeleeuwen, het zwembad ( hotel ) ligt pal aan de zee en heeft een soort trap vanuit de zee naar het terras. Na al dat gelach en lunchen en zwemmen met de zeeleeuwen, wordt het tijd om weer door te gaan. Het er warm in de zon en onze blanke en tere lichamen mogen niet te bruin worden natuurlijk, dat is zielig voor de lezers als we thuis komen. We hebben de 1e dag dat we langs de winkels gelopen zijn leuke souvenirs gezien, die willen we graag gaan kopen. Gelukkig alles is er nog en de prijzen zijn op de een of andere manier omlaag gegaan, in ieder geval van een beeld dat we ingedachten hadden. Het zou meer dan 100,00 dollar schelen, hebben wij dan niet goed gekeken? Met deze mee valler, ging Ilja even aan de haal, onze tassen puilen nu al uit laat staan na Ilja haar wilde acties ( dit is natuurlijk niet waar ). vanavond hebben we afgesproken met Aurelia, een vrouw die we op de boot met duiken hebben ontmoet en op de ene of andere manier, komen we elkaar iedere keer tegen. Zo ook vanmiddag, zei had haast en hebben een afspraak gemaakt voor vanavond. Wij zijn net op tijd voor de afspraak van 19.00uur, onze inkopen heeft al met al iets meer tijd gekost dan we hadden gedacht. Wij zitten in ons vaste restaurant ( ll Gardino ) waar we al 3 dagen hebben gegeten, Aurelia is opgewekt. We hebben een gezellige avond en nemen weer afscheid van een aardig persoon.                 

25 maart 2011: Ilja: “Bye bye galapagos, hello Quito we are back”
We lopen nog een keer naar de steiger, waar we de 1e dag ook waren, we hebben toen onze ogen uitgekeken. En nu staan we hier met een heel ander gevoel, we gaan hier weg en komen misschien wel eens terug of misschien nooit meer. Voor ons is Galapagos het hoogtepunt geweest ( tot nu toe ) van onze vakantie. Daar staan we dan op die ene steiger, we nemen nog een laatste film en schieten nog een paar laatste foto's. De pelikanen en zeehonden zeggen ons gedag en voor de laatste keer rijden we de lange weg over het eiland. We stappen op de veerboot en rijden naar het vliegveld waar LAN geduldig op ons wacht, ohhhhh was dat maar waar. Wij moesten geduldig wachten op LAN en 3 uur later waren we weer op weg naar Quito. Gelukkig geen spectakel in de lucht en gladjes verliep onze reis naar Quito. Deze keer hadden we een appartement gehuurd. We kwamen iets eerder aan dan gepland en bekeken ons fort. Ja, je hoort het goed een fort. Zwaar bewaakt door mannen met kogelvrije vesten en grote pistolen. Hmmmmmmmmmmm,........... zou dit geen beste buurt zijn???? Het is toch in de wijk mariscal, een van de betere wijken van Quito. Nou ja, maar het zekere voor het onzekere nemen en niet te laat nog weggaan. Pauline, de eigenaresse van het appartement kwam en liet ons even snel het appartement zien met een razendsnelle uitleg, nog sneller was ze weer vedwenen en remco holde haar nog achterna voor de code van de WIFI. Erg belangrijk want we willen al die 650 foto’s en filmpjes uploaden van galapagos. Helaas er was geen WIFI, wel een draadjesinternet. Nou ja voldoet ook. Het appartement was heel aardig, er stond een bank, een eettafel, een grote koelkast, een TV MET DVD-speler. Met Name die bank was wel heel erg lekker dus die werd door mij in beslag genomen en remco moest het doen met een grote feauteuil. Maar hij mocht zich weer ontfermen over de TV met dvd’s. Het was al wat laat geworden dus de bank en de dvd’s moesten even wachten want we moesten nog eten. Natuurlijk namen we de weg de verkeerde kant op en het enige dat we tegenkwamen binnen 10 minuten lopen was een of ander fastfoodgebeuren. Nou ja moet dan maar. Mooi TL-verlicht gebouw waar de kip met patat smaaktte als rubber. De magen zijn in ieder geval weer gevuld en we snelden ons terug naar het appartement. Met een brede lach konden we met pas en sleutel langs de gewapende bewakers lopen en met nog een bredere lach installeerden we ons voor de TV. Met veel genoegen keken we naar RED, waarbij mijn ogen helaas het laatste half uurtje geen dienst meer hadden. De rest van mijn lichaam zocht het bed op en ging lekker slapen.