|
9 september 2013, Remco:Met mijn kop in het loket
De rust is gekeerd, de oorlog is voorbij,de Chinezen van het weekend zijn naar huis en moeten allemaal weer aan het werk. Wij hebben genoten van een vrij rustige nacht. De week is weer begonnen, het is maandag. Met een reis als dit, ben je je niet bewust van de dagen. Vandaag gaan we een excursie doen, waarvan we geen idee hebben wat het is. We hebben het ons aan laten praten en laten het maar gewoon over ons heen komen. Maar eerst moeten we huishoudelijke zaken regelen, er moet geld over worden gemaakt, gelieve contant! Waar doe je dat in het buitenland, precies bij Western Union. Onze excursie was pas om 11.0uur en wij waren vroeg uit de veren.
We weten niet precies waar het is, dus trekken we er een uur vooruit. Na 5 minuten lopen, zijn we op plaats van bestemming, iets eerder dan gedacht. Het is een modern gebouw en geen bord van West Union te bekennen. Er komt een dame op ons af en vraag, Wus ale u doing here? Na het horen van ons verhaal, wijst de dame het loket aan, waar we moeten zijn. 1 wachtende voor ons, dat valt mee. Na 20 minuten wachten, worden we geholpen door een andere nette, uitdrukkingloze dame.
Wij vertellen dat we cash geld moeten overmaken naar een Chinees bedrijf. ( wij moeten geld overmaken voor Tibet, maar dat moet snel op de rekening staan, dus is cash de beste manier ).
Achter een dik kogelvrij stuk glas, roept de dame iets. Het enige geluid komt uit het gat, waar je het geld doorheen schuift. De deuren staan wagenwijd open, het toeterende verkeer houdt hierbij geen rekening,met een paar Hollanders die geld moeten storten. De mensen binnen zijn ook erg luidruchtig, waardoor onze oren steeds groter worden en als zuignapje kleven onze oren tegen het glas. Staan wij dan, met onze hoofden geplakt aan het glas, ik voel met net een algvreter in een aquarium. We hebben er iets van verstaan, we moeten een bankrekening nummer hebben en die hebben we niet. Meestal kan je via Western Union op naam geld storten. Wij bellen, 1,50 euro per minuut. Ik versta zelfs de de persoon aan de andere kant van de telefoon niet eens, hier Ilja, probeer jij het maar. Ineens begint de dame achter glas tegen mij te praten, mijn zuignapjes werken niet, dus stop ik mijn kop in het gleufje van het loket. Even voor de goede orde, daar moet geld in geen hoofd. De uitdrukkingloze dame moet nu lachen, logisch ik zit daar vast met mijn kop in dat gat en versta dat mens nog niet. Waar het allemaal op neer komt, dat we alleen geld naar het buitenland kunnen sturen en niet via WU. Aan de overkant is een bank, weer worden we aangesproken door een dame, die ons haarfijn vertelt hoe het werk. Het kan dus gewoon via de wel allemachtige geld machine. Een heel verhaal en het is pas 10 uur. Daar komt Robert op de brommert, achterop zijn maatje. “De Manager Robert” krijg steeds meer hekel aan dit persoontje. We kunnen beter vanmiddag de ( nog niet wetende toer ) doen, ivm het weer. Het is wat heiig, dus de uitzichten zijn niet zo mooi. Wij spreken om 15.00uur en denken er verder niets bij. Wel probeerde hij ons nog 2 dingen te verkopen,de lichtshow, voor 200 kiki's en watervallen die we nog nooit hebben gezien. Zonder een woord draaien we ons om en denken allebei het zelfde.....
Aan ons verdient hij niets meer. O ja, voordat wij weg lopen, ik krijg nog 40 Kiki's van je, roept Robert. Morgen ben je de 1e roepen we in koor en lopen door.
Tot 15.00 uur hebben we rustig aan gedaan. De excursie gaat beginnen en Kevin haalt ons op. Kevin is een echte Chinese naam, net als Robert huhum. Zoals je hier regelmatig ziet, is het normaal dat je met meer dan 2 personen op een brommert zit. Ook wij zitten met zijn drieën op de brommert. Moet je voorstellen een heel klein Chineesje voorop ( Kevin ) Ilja in het midden en ik achterop. Dat ding zakt door zijn voegen heen, nu zijn wij ook de attractie voor de Chinezen ipv de Chinezen voor ons. Hoever is het Kevin? 50 km rijden, What, 50km met z'n drieën op een kabouter brommer. Door de bergen scheuren we ( 15 km per uur ) en genieten van al het moois om ons heen.
We zien rivieren, bergen, rijst velden en we hebben zelf ook rijst geoogst. Nu weet ik eindelijk hoe het werkt. Misschien, weet ik rijst meer te waarderen. Kevin probeert ons wel een thee farm in te lokken voor een zacht prijsje, rij maar door hoor knul. Af en toe, stoppen we om foto's te schieten, als een oude man strompel ik van de bagage drager. Ik zit op het metaal, waar normaal een koffer op moet. Dat wil de pret niet drukken, want de rit is te mooi om je daar druk om te maken. Onderweg komen we nog een dorpje tegen van 1400jaar oud. Hier wordt niets meer aan gedaan, de huizen zijn, half ingestort en worden door de dorpelingen als een doorn in het oog gezien. Verbaasd vraag ik aan Kevin hoe het komt, hij snapt de vraag niet denk ik en mompelt iets van “wie wil er in een oud hok wonen? ”
Alleen de daken zijn aan vervanging toe, de rest is nog perfect, dachten wij. De muren zijn 60cm dik en de uitstraling is een soort hardsteen, eigenlijk wel mooi om te zien. We zijn aan het einde van de heenweg en mogen weer terug. Tijdens de rit waren we er achter dat dit de excursie was, een rond rit door het gebied. De terugreis ging wat sneller, af en toe de hoofdweg of binnendoor. Na 4 uur rond rezen op de brommer krijg je honger. Kevin herinnerde ons nog even aan het feit, dat Robert nog 40 kiki's van ons krijgt. Morgen, morgen mag hij het zelf komen halen.
|
wereldreis 2013/2014 
Comments
RSS feed for comments to this post