12 oktober, ilja en Remco: Zitten we samen het zelfde verhaal te schrijven:P

Na weer een paar dagen, van nieuwe indrukken en bussen, besluiten we voor dat de trekking begint een rust dagje te nemen. Aan de ontbijt tafel, ontmoeten we een Nederlandse dame. Na het uitwisselen van leuke ervaringen, was het tijd om weer eens wat te gaan doen. Een jonge man schoof aan bij onze tafel en stelde zich voor als Sabin. Sabin is onze gids voor morgen bij de trekking van 5 dagen. We gaan 5 dagen wandelen door de bergen, met bepakking en we zullen mooie uitzichten gaan zien. Wat moet je zoal meenemen, wij gaan niet onze hele bepakking meenemen, 1 rugtas per persoon moet voldoende zijn. Maximaal 10 kg legt Sabin uit, de nodige t-shirt's broeken, ondergoed, sokken enz. moeten we nog een poncho kopen, of is dat niet nodig? Het regen seizoen is voorbij en de laatste dagen waren prachtig, dus Sabin zei nee. Hij heeft ons alle ins en outs verteld, we slapen in basic hostels, geen wifi, koude douche en soms warm en het eten zit bij de trip.

Na al deze info zijn we gaan inpakken en al snel zit je eigenlijk aan 7 a 8 kg. Tijd voor beweging!

Wij slapen vlakbij het meer en besluiten om rond het meer te wandelen.

Ilja:We pakken de route linksom, die loopt dood. Wij terug en nemen de route rechtsaf, die loopt niet dood.

Het is een behoorlijk groot meer dus we zullen wel even zoet zijn. Er is altijd van alles te beleven rond zo'n meer. Er is een park waar de lokale mensen rusten, en recreëren. Er zijn voor ons oog in elkaar geflanste schommels van bamboe waar de plaatselijke jeugd behoorlijk hoog mee kan schommelen, er lopen toeristen en mensen die hun waar aan je proberen te verkopen. Zo maakt een aardige Tibetaanse vrouw een praatje met ons, zo op het oog gewoon wat chitchat. Maar na zo'n 10 minuutjes over koetjes en kalfjes te hebben gepraat wordt er gevraagd of we wat van haar willen kopen. Er is niets bij dat we willen kopen dus lopen we verder. Op het gladde meer liggen diverse gekleurde bootjes, die je kunt huren voor 350 roepies per uur, met chauffeur. Roeibootjes wel te verstaan. Wij lopen liever wat rond. Langs de kant van het meer is genoeg te zien, vrouwen die met de hand de was doen, oudere mannen die een bad nemen, roeibootjes die af en aan varen, een Indiase man met een fluit. Interessant plaatje en ik probeer stiekum een foto te schieten. Natuurlijk heeft de man ons in de gaten en roept ons. Hij kan slangen bezweren zegt ie, met z'n fluit. We moeten kijken en hij zet z'n mandje neer en gaat op z'n fluit spelen. De slang wil niet erg, dus opent de man zelf de mand. Sissend protesteert de cobra en zet z'n keel op. Hij valt de man aan, in plaats van te dansen op het bezwerende geluid van z'n fluit. Fluit zeker vals! Gelukkig heeft het beestje geen tanden meer dus kan het geen kwaad. Ik schiet wat foto's en Remco moet bij de man gaan zitten. Hij krijgt een 2e slang in z'n handen gedrukt en dan kijkt remco toch wat angstig. De man haalt ook de cobra tevoorschijn en zet die in de mand op Remco z'n hoofd. Lachen nu rem, voor de foto!! De man vraagt of ik ook wil maar ik bedank hem vriendelijk. Natuurlijk moet er gedoneerd worden maar dat was het wel waard! Even laten komen we een Canadese tegen die wij ook in tibet waren tegengekomen, met in haar kielzog een Tibetaanse dame. We raken aan de praat en de arme Tibetaanse vrouw kiest na een paar minuten maar het hazepad. Tot groot geluk van de Canadese die haar al een tijdje probeerde kwijt te raken. We nemen afscheid met een misschien tot ziens en lopen verder. Er komt een meisje aangelopen dat een briefje in mijn handen stopt. Ik lees het en er staat op in het engels dat haar vader gestorven is en dat zij het gezien moet onderhouden, haar zusje is ernstig ziek en moet geopereerd worden. Hartverscheurend! Het meisje zelf ziet er heel netjes uit en draagt een best duur horloge, ik zet mijn zonnebril af en kijk haar eens diep in de ogen. Ze durft me niet aan te kijken. Dan neem ik een besluit, we geven niets. Ze kijkt teleurgesteld en loopt verder. Dit zijn altijd moeilijke dingen. Is het echt of niet, als het echt zo is dan weet je dat je iemand echt kan helpen maar als ze liegen dan wil je dat niet stimuleren. Mijn gevoel zei echter dat we hier met een 2e categorie te maken hadden. Helaas zullen we de waarheid nooit weten en blijf je toch even met een rotgevoel rondlopen. Onderweg maken we nog even wat opnamen voor een filmpje en dan duiken we een pizzeria in voor een lekkere Italiaanse lunch. We lopen op ons gemakje terug naar het hotel waar we de nodige voorbereidingen treffen voor onze trekking van morgen.

Comments  

 

#2 Carola Stigt 2013-10-17 19:18

Klinkt weer dat het leuk is daar
Dikke knuffel van ons xxx

 

 

#1 Hen en Ria wansink 2013-10-17 11:03

Hallo kanjers het is weer leuk om te lezen.veel liefs xxxxxxma en pa

 

Refresh comments list
RSS feed for comments to this post

JComments