27 oktober vervolg, ilja

Door onze guesthouse eigenaar zijn we uitgenodigd om een ceremonie bij te wonen in zijn huis. Deze ceremonie is voor het overlijden van zijn 12-jarige zoon, 3 maanden geleden. Al de hele dag en gisteren zijn ze in de weer om het huis aan kant te krijgen, vloeren worden in de was gezet, plekjes bijgewerkt, er worden stoelen aangerukt, een partytent in de tuin gezet, muziekinstallatie en lichten getest. De catering zet grote schalen neer in onze voormalige slaapkamer, er worden honderden gasten verwacht. De vrouw des huizes is druk bezig en af en toe schiet ze vol. Ondertussen zijn de eerste gasten al gearriveerd. Wij kleden ons even om, tja wat trek je aan naar zo'n ceremonie? We denken dat min of meer wat nets wel gepast is en zoeken naar onze beste zondagskleding, voor zover je dat als backpacker bij je hebt natuurlijk. Remco in spijkerbroek met witte polo, ik in lichte katoenen broek met lichte blouse. Als we beneden komen vallen we in ieder geval niet uit de toom. Familie en vrienden zitten verspreid door het huis op stoelen. We worden wel een beetje bekeken en voelen ons bij tijd en wijlen wat ongemakkelijk. Remco gaat aan de slag met de camera, zoals beloofd. Ik maak hier en daar een praatje met familieleden. Het is een ondernemende en rijke familie, is mijn conclusie. Ze hebben best allemaal wat van de wereld gezien en hebben leuke verhalen over Europa en hun eigen land. Ze vragen mij om plaats te nemen op een klein blauw stoeltje, naast allemaal familie die ook op de kleine stoeltjes zitten. De woonkamer is hel verlicht en in de hoek staat een grote parasol met daaronder een tafel met boeket bloemen en een stoel. Buiten in de tuin staan honderden stoelen met mensen en een groot scherm waarop de mensen kunnen volgen wat er binnen gebeurt. Ik zit nog net niet eerste rang maar kan goed zien wat er binnen gebeurt. Een monnik neemt plaats op de stoel. Om hem heen zit de familie op de grond. Ze beginnen met iets dat lijkt op een gebed. De monnik zegt iets en iedereen zegt het na, de handen voor het hoofd gevouwen. Dan is het gebed klaar en is de monnik aan het woord. Nu verstaan wij natuurlijk niets van wat hij zegt, maar zo hier en daar fluisteren mensen ons in wat er gebeurt. Het is een boedistische ceremonie en men gelooft in reincarnatie. De monnik geeft allerlei wijsheden mee om zo goed mogelijk te reincarneren. Iedereen luistert aandachtig. Op een gegeven moment wordt er zelfs gelachen. Geen idee waarom natuurlijk, maar er werd later uitgelegd dat de monnik het proces van doodgaan en verrotten erg lachwekkend beschreef. OK dan.

Het hele gedoe duurt een uur of 2. En dan is zitten op een klein blauw kinderstoeltje niet heel prettig. Er komt een einde aan het gepraat en en worden geschenken gepakt, die iedereen aanraakt. Dan worden ze aan de monnik gegeven. De monnik loopt nog even lamgs het altaar dat gemaakt is voor de zoon en er wordt wat geaproken, wat weet ik natuurlijk niet maar kan ik wel raden. De jongen was pas 12 en was de enige zoon van dit echtpaar, ze hebben er 15 jaar over gedaan om kinderen te krijgen en nu is die enige zoon dood. Wat een triest verhaal. Bij de uitgang tekenen mensen een soort oorkonde. Ik vraag wat het is en het is een soort donorformulier. De jongen die overleden is heeft zijn ogen gedoneerd aan een blinde man. Nu kan iedereen die zo'n oorkonde ondertekent zijn ogen doneren aan een blinde, bij overlijden. Bijna iedereen die aanwezig is doet dit dan ook. Dan kunnen we gaan eten. Het buffet is geopend en iedereen valt aan. De borden worden royaal opgeschept door iedereen, gezien het formaat van de gemiddelde mens die hier rond loopt is dat niet vreemd. Wij zijn zo'n beetje de slanksten. Ook wij scheppen op, geen idee van wat alles is dus maar van alles een beetje. Er wordt op mijn halfvolle bord gekeken en men zegt dat ik meer moet opscheppen. Dit is voor mij echt voldoende hoor. Ze geloven me niet maar ik ga echt niet meer opscheppen. Het eten is echt lekker, een sensatie van allerlei smaken. Veel vis en rijst, groenten en kruiden. Vrijwel geen vlees, maar dat mis je niet. Iedereen eet met hun handen. Ze draaien een soort balletje van de rijst gemixtnmet kruiden, groenten en vlees en eten dat dan op. Ik eet ook braaf met mijn handen maar remco heeft een vork gescoord uit de keuken. Na de hoofdmaaltijd is het tijd voor een toetje, er is ijs en een soort buffaloyoghurt met honing, heerlijk! Remco schept zelfs 2 keer op. Dan is het tijd dat iedereen naar huis gaat en gaan wij, vol van een dag met indrukken, ook ons bedje opzoeken.