27 november 2013, Remco:

Vandaag was het weer lekker vroeg, toen de haan en hanen aan het kukeleku'en zijn. Vanavond gaan we bbq'en en daar liggen zeker 3 hanen op! Wij worden zoals bijna iedere ochtend in Laos gewekt door de hanen. Onze hutten zijn gemoderniseerde huisjes van hout met asbest platen als dak. De muren zijn wel van steen, maar de rest is van hout. De huisjes staan op betonnen palen, zodat ongedierte niet zomaar naar binnen komt. We kijken op een diepe tuin, die langzaam naar beneden loopt, tot aan de rivier, achter de rivier zien we 4 grote groene bergen, slechter kan je niet wakker worden. Het eet gedeelte is een soort balkon, van 4 meter bij 6 meter met 4 tafels en stoelen, een gedeelte is hiervan bedekt met een afdakje van stro. In deze natuur wil je zeker wel een wandeling maken. Wij vragen om de kaart van de buurt en er komt een wit vel papier tevoorschijn. De man gaat tekenen, hier zijn we nu, dit is berg een, aan deze kant en dit is berg 2 aan de andere kant. Als je door de rijst velden hier loopt kom je bij het dorpje Banika terecht. Als je hier door de rivier loopt kom je bij Hoisane terecht. Zo wordt dus de kaart ter plekke gemaakt, de mooiste kaart die we tot nu toe hebben gezien. Wij gaan wandelen en inderdaad, op de kaart staat een school, een weg en de maisvelden. Wij besluiten om naar Hoisane te gaan, we hoorden van 2 jonge mannen dat het daar wat rustiger is. Het was een wandeling van 2,5uur, in die zelfde tijd gingen we 100 jaar terug in de tijd. Een klein dorpje met 200 inwoners waarvan 45 kinderen zijn, de school is een soort crèche.

De kinderen van leeftijden van 4 tot 10 lopen er gewoon in de rond, ze spelen en schrijven leuzen op het boord. Af en toe worden ze op de plaats geroepen door de juf en de juf gaat daarna weer naar een ander lokaal. Ze wandelen in en uit om even naar huis te gaan. Deze waarneming doen wij allemaal vanuit de plaatselijke bar. Een oude man weet ons alles te vertellen over dit dorp, tenslotte woont hij hier al zijn hele leven. Wij nemen een cola en hij biedt ons aan om Lau lau te drinken, Ilja dankt hiervoor en ik wil er wel een proberen. Het is een eigen gemaakte Whisky en zo smaakt het ook, eigengemaakt bedoel ik. Ik neem een slok en snel nog een slok, nu voel ik een na rilling en het is weg. Na die rilling is mijn glaasje al weer vol geschonken, eerst een paar slokken cola. Daarna begint de man alles over het dorp te vertellen:De kinderen krijgen hier les en zullen zo het leven van dit dorp voort zetten. Geen internet, geen tv ( misschien een enkeling, we hebben 1 schotel gezien ), geen warm water en geen tot bijna geen stroom. We hebben 2 kabels geteld op weg naar dit dorpje. Er was alleen elektriciteit voor de spaar lampjes die er in het dorp hangen. Met deze informatie, gaan we echt het dorp in, die misschien 100 meter bij 100 meter is. Snel drink ik het laatste glaasje leeg en wij gaan op onderzoek. Een vrouw is de was aan het doen, bij de waterpomp een andere man is zichzelf aan het wassen. Het vuur wordt opgestookt om te koken, want de mannen komen zo thuis, met het eten. Wij gaan naar de supermarkt om eten en drinken te kopen, hier wordt er gejaagd in het bos. Het bewijs komt nu aangelopen, mannen met geweren en het gedode vlees hangt aan stokken. Trots komen ze met hun zelf gejaagde voer, thuis om aan moeders de vrouw te geven, die het vuur al aan het branden heeft gekregen. Wij zijn hier getuigen van en gaan eens een kijkje nemen in de keuken, wat is dit vragen wij? De vrouw laat trots het pannetje zien die vaders de man, net thuis heeft gebracht. Een varkens oor en lapjes vlees met heel veel haar erop is de buit van de dag. Wij krijgen het vermoeden, dat de gevangen goederen netjes wordt verdeeld onder de dorpelingen, je ziet ook ineens mensen lopen met pannetjes met rood vlees. Aan de oren te zien in het pannetje was het een groot varken. Wij kijken elkaar aan en zeggen, zo was het dus 100 jaar geleden op deze aardbol en hier nog steeds, dat wij hier getuigen van mogen zijn. Een onbeschrijfelijke ervaring, gelukkig staat alles op foto en video, zodat wat we niet kunnen verwoorden, later nog eens terug kunnen zien. We zwaaien naar de man en bedanken hem vriendelijk, wij gaan weer terug wandelen. Tijdens de wandeling terug naar mr Joy ( ons Guest house ) horen we een hoop honden geblaf. Wij zijn nieuwsgierig en gaan een kijkje nemen, met al de camera in de hand gluren we achter de bosjes. Een jonge man komt wild aan rennen, met een geweer in zijn hand, al snel wordt hij achter volgt door 7 andere mannen. De honden blaffen luider, maar we zien ze niet. Vlak naast ons horen we geritsel in de bossen en zien de takken behoorlijk bewegen. De mannen staan nu oog in oog met ons en al snel hadden wij door dat ze aan het jagen waren. Nu komen ook de honden uit de bosjes en wij wijzen naar de plek waar we het gerommel in de bosjes horen. Weer beginnen de honden te blaffen, naar het punt waar wij net hadden aangewezen waar het opgejaagde beest wel eens zou kunnen zijn. De mannen met de geweren renden weer door en de honden verdwenen blaffend de bosjes in. Het geblaf werd zachter en de jagers verdwenen uit ons zicht. Helaas hebben we het opgejaagde beest niet dood geschoten zien worden, misschien wel zielig maar wel sensatie. Dit hebben wij echt nog nooit gezien en zo liepen wij druk pratend tegen elkaar weer verder. Tijdens de terug weg komen wij 4 Taiwanezen tegen en vertellen in geuren en kleuren wat net onze ervaring was. We hebben een half uur staan praten over van alles en nog wat. Ook hebben wij ze het dorpje gewezen, waar we net vandaag kwamen. De e-mail adressen zijn uitgewisseld, nadat ze ons hadden uitgenodigd om in Taiwan te verblijven in hun huizen. Dat is mooi, zeker leuk om een adresje te hebben in Taiwan om daar gratis te verblijven.

Na een lange wandeling komen we weer terug in het dorp, de lucht begint langzaam donker te worden. We steken de sleutel in de deur opening en het begint te regenen, wat hebben wij een geluk gehad, anders waren wij zeiknat geworden. We bestellen een noodle soep bij Mr. Joy en vragen of hij ook patat heeft. Hij begreep blijkbaar dat we ook patat wilden hebben, want na de soep kwam ook gelijk de patat. Als je een Aziaat vraagt of ze iets hebben, gaan ze er vanuit dat je het ook wilt, behalve als je vraagt hoe groot de pizza is. De patat ging er ook wel in na zo'n leuke en interessante dag. Die avond hebben we film gekeken en vroeg lekker vroeg naar bed.

Comments  

 

#2 Carola Stigt 2013-12-08 14:08

Ohhh heerlijk allemaal

 

 

#1 Daniel en Carolien 2013-12-08 13:25

Wat een bijzondere ervaring.
En mooi om te zien hoe het er dan aan toe gaat in zo'n dorp!

 

Refresh comments list
RSS feed for comments to this post

JComments