30 december 2013: ilja

Vandaag staan we vroeg op want we hebben een sollicitatiegesprek bij ecodive duikschool. Als uitzondering mogen we om 07.00 uur ontbijten zodat we een half uur later naar de duikschool kunnen vertrekken. Rob, 1 van de mensen van de karaokeavond, staat ons al op te wachten. Jammergenoeg hebben er net 5 mensen een open water cursus afgezegd, anders hadden we vandaag al aan de slag gekund. Maar we gaan gewoon even kijken. Samen met 5 andere mensen worden we in de tuktuk naar de haven gebracht. 1 van hen, een Libanees gaat vandaag met zijn cursus open water beginnen, 1 engelsman gaat gewoon wat funduiken doen en er zijn 2 snorkelaars. Als we bij de boot aankomen moeten we een ticket laten zien, onze tuktukchauffeur die ook divemaster is bij ecodive, meldt dat wij staff zijn en dan kunnen we gewoon doorlopen. De boot is aardig vol en de bootrit was behoorlijk heftig, 2 uur lang behoorlijke golven die onze zeebenen aardig aan het testen waren. Gelukkig was er niemand zeeziek. Ik raakte in gesprek met 2 aardige Canadezen en remco met 2 Nederlanders. Het is leuk om te zeggen dat je duikinstructeur bent, mensen hebben dan altijd zoiets van...... Hmmm dat zou ik ook wel willen. De 2 uur vliegen eigenlijk om en voor we het weten komen we bij koh Rong Saloem aan, het eiland waar ecodive gevestigd is. Er is een lange pier en de opstap naar de pier is behoorlijk groot. Met z'n zessen gaan we van boord en we worden opgepikt door lia. De dame waar ik al eerder telefonisch contact mee heb gehad. Het is een tengere francaise met geblondeerd haar. Ze kijkt erg gestressed. We lopen met z'n allen naar het strand waar een overdekt restaurant is. Dan krijgen de gasten een snelle briefing over alles wat er niet kan op dit eiland. Het is een ecoresort dus geen wifi, geen stroom gedurende de dag, geen verse sapjes en van alles nog meer. Het si een opratelen zonder dat er ook maar 1 vriendelijk woord en of blik wordt gegund. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Als ze klaar is met haar briefing moeten de gasten nog wachten totdat ze de kamers in kunnen. Tegen ons wordt gezegd dat ze geen tijd heeft. OK we kijken wel wat rond en zien wel. We maken een rondje over het resort, wat ook een groot woord is. Er staan wat hutjes en een paar grote witte tenten, een gezamenlijke badkamer die niet erg schoon is, maar de locatie is prachtig. Een mooi wit strand met palmen, wat ligbedden en hangmatten. Voor wie even absoluut niets wil een leuke escape uit de normale wereld. Na een uurtje ronddrentelen besluiten we toch maar eens te kijken hoe het ermee staat. Dominique heeft zijn student geinstalleerd achter de video en zit achter de bar. Hij heeft wel even tijd. Remco maakt een opmerking tegen Lia over dat ze op een mooie plek zitten en krijgt alleen een grom terug. We raken aan de praat met Dom en horen dat ze echt dringend mensen nodig hebben. Het is steeds drukker aan het worden en ze lopen allebei op hun tandvlees. Hij vertelt over hoe een gemiddelde dag eruit ziet en we begrijpen dat ze maar netaan alle dingen draaiende kunnen houden. De eigenaresse heeft hen al tijden beloofd dat er hulp komt maar de boot steeds afgehouden. Met andere woorden we zijn erg welkom hier! Hij legt ons een beetje de gang van zaken uit en we zien dat dingen echt wel beter geregeld kunnen worden. Als het aan hen ligt beginnen we morgen. De eigenaresse is echter een japanse en die ligt in het ziekenhuis. Zij moet de financiele dingen met ons regelen etc. Dus nu ligt de bal bij ons en haar. Wij hebben echter sterk onze twijfels over Lia. Ze schijnt wel een beetje ziek te zijn maar haar persoonlijkheid spreekt ons beiden niet erg aan. Als we besluiten om hier te gaan werken betekent dat dat je wel goed met elkaar moet kunnen omgaan. Je zit in de middle of knowhere op een klein eilandje dus is het voor ons belangrijk dat je het wel goed met elkaar kunt vinden. We besluiten vandaag even aan te kijken hoe het verder loopt. We vragen aan Dom of ze nog gaan duiken en hij zegt om 2 uur. Of we meewillen. Tja wat is dat voor een vraag, natuurlijk. Als er voldoende equipment is kunnen we mee. We zijn dan netaan op tijd terug voor de boot terug naar Sihanoukville. We eten mee met de lunch, een buffet en gaan dan kijken of we mee kunnen met het duiken. Gelukkig zijn er genoeg spullen, dus kunnen we mee. Wij zorgen voor onszelf en geven aan dat we er op eigen houtje wel een beetje achteraan zullen zwemmen. Ze hoeven niet expliciet rekening met ons te houden. De duikstek ligt op nog geen 10 minuten varen. We springen in het water en duiken onder. Het zicht is niet heel goed, een metertje of 5 en onderwater is er weinig vis. Dat zeggen natuurlijk mensen die al wel wat gewend zijn qua duiken. Maar er is wel genoeg koraal en we zijn weer lekker aan het duiken, wat het belangrijkste is. Na een minuutje of 50 stoppen we ermee. Voldoende want we hebben het koud. We varen terug en zien de ferry inmiddels al aankomen. Snel kleden we ons even om, betalen onze rekening en nemen afscheid van Dom en Lia. We hebben ons besluit al genomen. Hier gaan we niet werken! We maken ons op voor de terugweg van 2 uur. We kletsen wat met chennai, de divemaster, die ons ook wel zag zitten. En even later schuift er een meisje aan tafel die even een spelletje op mijn ipad wil spelen. Ga je gang, zeg ik. Ze speelt wat maar heeft al snel genoeg ervan. Ze is erg nieuwsgierig en zit op haar praatstoel. Het is een cambodjaans meisje van 13 en spreekt redelijk goed engels. Ze vraagt ons het hemd van het lijf en vertelt ook veel over haarzelf en haar familie. Dan ineens zien we dolfijnen in het water, ze gaat helemaal uit haar dak en is zo blij dat ze dolfijnen ziet. Ze is samen met een buitenlandse jongedame op pad om kleren te gaan kopen voor haar nichtje dat net geboren is. Ze mag een nachtje in sihanoukville blijven en gaat morgen weer terug naar het eiland. Het is een leuke ontmoeting en wederom vliegen de 2 uur voorbij. We worden met de tuktuk netjes bij de duikschool afgezet. Rob is druk met het papierwerk voor 1 van de gasten dus we zeggen hem dat we met een uurtje terug zullen komen. We gaan even wat eten. Als we op de scooter stappen blijkt de achterband plat te zijn. Terwijl we even eten bestellen bij maurice bellen we onze scooterman om te kijken wat we moeten doen. Hij vertelt ons dat er om de hoek eenreparatiebedrijfje zit. We eten ons diner en zien dan de scooterman op het plein. Hij rijdt met Remco mee naar de "garage" en ik loop alvast naar rob toe. De winkel is inmiddels leeg en ik vertel hem onze belevenissen van vandaag en ook ons besluit. Het is jammer want hij had morgen al klanten voor ons. Nu hebben we sowieso al plannen gemaakt met Pushpa en Simon dus dat had niet gaan lukken. Hij is wat teleurgesteld maar we zien dat hij het wel begrijpt. We nemen afscheid en lopen naar de scooter toe. Daar blijkt dat de hele achterband vervangen moet worden. We wachten een kwartiertje en kunnen dan weer op pad. We rijden nog even langs de atm om wat geld te pinnen en laten onszelf verwennen met 2 heerlijke mokkakoffie en een chocoladecake om de dag nog eens te overdenken. Een enervererende dag was het zeker!