Hallo allemaal

28-12-2009

Hier weer even een kleine update van ons verblijf in de Filippijnen. Na een korte reis van 23 uur, deur tot deur, zijn we aangekomen in Cebu. Gek genoeg niet echt vermoeid, we hadden een nachtvlucht en hebben toch wat uurtjes kunnen slapen. Zelfs de 3 uur op de vluchthaven in Seoel waren uit te houden. Vanaf Seoel hadden we nog een korte vlucht van 4 uur naar Cebu. Onderweg hebben we Robert leren kennen, een Engelse Duikwinkeleigenaar die jarenlang in de Filippijnen heeft gewerkt. We kregen wat handige tips van hem en werden meteen uitgenodigd voor zijn oudejaarsfeestje, maar dan zijn we al een aardig eindje uit de buurt dus helaas moeten we dat overslaan. Dus maar afscheid nemen, kaartjes uitwisselen en misschien een volgende keer dan....Daarna hebben we onszelf maar eens lekker gekieteld met een kamer in een 4-sterren hotel. Het was blijkbaar aardig rustig daar want we kregen zelfs nog een gratis upgrade naar een luxe suite. Yummie. Om 00.45 uur toch nog even wat te eten besteld (tja ...Nederlandse tijd is ongeveer diner tijd dus....) even lekker onder de douche gestapt en daarna oogjes dicht en snaveltjes toe. Slechts 4,5 uur later ging de wekker alweer helaas......

29-12-2009

4-sterren betekent ook 4-sterren ontbijt en dat hebben we ons lekker laten smaken. Remco kon bijna geen keuze maken tussen al dat lekkers. 4 grote tafels met voedsel. Het was net een klein kind in een speelgoedwinkel..... wat moet ik nu toch kiezen???? Uiteindelijk helemaal volgevreten moesten we even wachten op onze chauffeur. Vandaag reizen we door naar Malapascua island. Bekend vanwege z’n zeldzame treshersharks. We hebben een minivan helemaal voor z’n 2-en dus konden we nog even languit. Na een rit van 3 uur en een bootrit van 40 minuten zijn we beland in het paradijs. Oh ja….. daar deden we het ook alweer voor.

Witte stranden, palmbomen, helderblauw water, etc. etc..... We werden enthousiast verwelkomd door Ib en Vita..... onze Deense vrienden die we in Indonesië hebben ontmoet. Erg leuk om elkaar weer te zien. Daarna even inchecken met een heerlijk tropisch drankje, onze bagage werd naar de hut gesleept en wij konden op ons gemak even bijkomen.

Het ressort blijkt een goed georganiseerd geheel te zijn, zonder al te commercieel te zijn. De Filippijnen zijn erg vriendelijk, echt Aziatisch en niets is teveel. De hangmatten op het strand kijken ons verleidelijk aan... straks maar even uitproberen. Even bijgekletst met Ib en Vita en daarna toch maar even een dutje gedaan om de jetlag weg te werken. Morgen gaan we lekker duiken......

30-12-2009

We mogen gelukkig opstaan op een heel schappelijke tijd..... 08.00 uur!Want jawel we gaan onze 1e duik maken, een dag trip naar Gato eiland. Voordat we gaan eerst een bakkie en wat te eten. Het eten is hier perfect, het is net de Hollandse keuken, maar dan op de Philippijnse stijl. Met een klein bootje worden we gevaren naar de duikboot! Wat een luxe, we hoeven niets te pakken alles staat al klaar. Dus wij de luie vakantie gangers hoeven alleen maar te duiken. Tijdens de rit naar Gato eiland is het uitzicht grandioos. De kleine eilandjes met de witte stranden, wat hebben wij het toch slecht. Gato eiland als een rots, ongeveer 400meter doorsnede. Er is een grot waar je in kunt en er zwemmen haaien die slapen of wat rondjes zwemmen. De 1e duik was niet echt boeiend, wel haaien gezien ( dus wel boeiend ) verder was het zicht redelijk. Wanneer het zicht een stuk beter is zie je veel verder en meer.

Deze haaien maakten de hele duik goed. De 2e duik was nog mooier, meer koraal en duiken in een grot is fascinerend. Ook in de grotten waren er haaien die rond zwommen. Mooi gezicht, wat een mooie huid hebben deze beesten,.het zicht was beter dus zie je meer vis en mooi koraal. Tussen de duiken door was er een broodje klaar gemaakt en wat koffie. Eenmaal weer terug, na een Vaar trip van 45 minuten, alles schoonmaken en een tukkie doen. Heerlijk zo’n uurtje voor het eten ( of was het 2 uur? ). In het restaurant is de sfeer goed en gezellig, het personeel is heel vriendelijk ( zoals vele Filippijnse mensen). Daarnaast is het eten ook verrukkelijk, het schijnt dat er 3 nieuwe koks zijn. Deze avond moesten we iets eerder naar bed, we hebben afgesproken om 6.00uur te gaan duiken. Wij lekker op tijd naar bed en slapen, voor zolang dat gaat met een jetlag.

31-12-2009

oudejaarsdag, wat een begin zo vroeg wakker, maar gauw een bakkie en wat eten (o ja, eten). De zee was best ruw, dus kans op zeeziekte is mogelijk. De boten waar we mee varen zijn niet bepaald van het beste soort. Een uitgehakte boom met bamboe zij-vleugels. Door deze zijvleugels werden wij allen op de boot nat..... zeiknat. We gingen om te duiken dus nat word je toch wel! De duikstek waar we zouden zijn zouden tresher sharks te zien zijn. Je gaat naar 22meter en wacht tot ze voorbij zwemmen. Dus wij maar wachten en wachten en turen, maar geen haaien die voorbij zwemmen. Eerst een k...rit ernaartoe dan geen haaitjes zien. D’s balen. Next time better! De 2e duik was net zo beroerd, eerst die rotzee op en geen dan geen mooie duik maken. Maar ach onze 3e duik voor die dag was geweldig, we hebben een boel zeepaardjes gezien, zwarte groene en witte, prachtige beestjes en we 15cm groot. Verder mandarijn visjes al parend ( ja ze hadden sex ) al was het maar 2 seconden toch gezien. Het was een sunset duik, de 1e 20 minuten waren licht en ineens was het donker. Gedeelte dag en gedeelte nachtduik. Prachtig hoe het leven verandert van dag naar nacht. Deze duik heeft de hele dag goed gemaakt. Het weer was vandaag niet geweldig, wel warm maar weinig zon.

Vanavond vieren wij hier oud en nieuw ik ben benieuwd hoe dat in de Filippijnen in zijn werk gaat.Nou eigenlijk niet heel veel anders dan in Nederland, vuurwerk, champagne, lekker warm weer, zee op de achtergrond, lekker eten en drinken.... ach een mens moet toch wat. Maar na het maken van 3 duiken op die dag waren we toch wel wat moe....... om een uurtje of half 2 toch maar ons bedje opgezocht.

1-1-2010

De wekker ging alweer om kwart voor 8, we zouden vandaag een duiktripje maken naar een gezonken veerboot. Helaas (of toch niet) werd deze trip afgezegd. Dat betekende lekker rustig aan doen vandaag. Maar zo dacht iedereen er over vandaag. We hebben zo’n2 a 3 uur gekletst met 2 Denen en een Amerikaanse. Natuurlijk alledrie wereldreizigers!! Ook weer wat leuke tips gekregen voor onze wereldreis in 2011. Verder hebben we erg weinig gedaan vandaag. 1 duikje gemaakt op Pawtang Pawtang en natuurlijk beetje gelezen en lekker gegeten. Het eten is echt voortreffelijk hier, over het algemeen. Ze hebben zelfs bitterballen...... maar de Nederlandse eigenaar, Dick, heeft hier natuurlijk voor gezorgd. Het weer laat een beetje te wensen over..... het is al een paar dagen flink bewolkt met nu en dan regen, de zee is hierdoor erg ruig en het zicht onder water beperkt. We hopen dat dit binnenkort wat beter gaat worden.

2-1-2010

Voor de verandering gaan we maar weer eens duiken vandaag. Met onze Deense vrienden gaan we naar Calanggaman eiland. Een soort bounty-eilandje 2 uur varen hiervandaan. De planning was om 09.00 uur weg te gaan maar we werden bruut om 05.15 uur wakker gemaakt door onze divemaster....... foutje in de organisatie!!!! Uiteindelijk konden we toch nog lekker een paar uurtjes gaan slapen. De zee was gelukkig wat rustiger vandaag, wel lekker met 2 uur varen voor de boeg!

3-1-2010

de wekker was niet onze beste vriend vandaag, hij liet ons ongenadig in de steek (of we hebben er gewoonweg doorheen geslapen =)) Maar we gaan vandaag naar een ander eiland toe, we reizen af naar Bohol. Dus een half uur te laat opgestaan, even flink gestrest om alles op tijd geregeld te krijgen maar uiteindelijk zaten we een kwartiertje laten aan het ontbijt. Er gingen nog meer mensen weg vandaag. De pannenkoek met banaan is zo’n beetje mijn vaste ontbijtje geworden met een heerlijke kop vers gezette koffie. Natuurlijk is het weer flink opgeklaard (we moeten reizen vandaag!). Sjouwen met tassen is er niet bij in de Filippijnen (tot nu dan) alles wordt keurig gebracht van en naar je bestemming (het kost wel een paar pesoso maar dat is het gemak zeker waard) alles verloopt weer soepeltjes, de reis per boot naar het vasteland van Cebu, de overstap naar de taxi, de rit zelf, aankomst in Cebu en rit naar de haven. Daar worden we ook weer overal soepeltjes doorheen geloodst. We hoeven maar een half uurtje te wachten op onze ferry en Remco neemt even een lekkere rug massage om de lange zit wat weg te werken. De ferry blijkt een supersnel ding te zijn en (zie foto) echt on-Aziatisch mooi. Ook deze rit gaat alle verwachtingen te boven, snel en georganiseerd, het leek wel een vliegtuig van binnen!!. Nou maar eens kijken of we opgehaald worden vanaf de pier straks.

4-01-2010

De pier zag er leuk en gezellig uit, een beetje klein ( gelukkig ) met veel restaurantjes.

Ons restaurant is niet het beste wat je hebben kan, dus zijn we naar de buren geweest om een lekker hapje te eten, Trudy,s place. Het moet wel een beetje bekend of europees klinken om er te eten, toch? Het was goed te nassen en de tafels waren bijna in de zee, wat een romantische avond!na deze candelithe actie, zijn we verderop naar een cocktail barretje geweest en wie kwamen wij daar tegen, ja hoor onze Deense vrienden Ib en Vita. Omdat zij nog moesten eten zijn we lekker met zijn 2e naar de bar geweest. De stoelen waren er enorm, je kent ze wel die grote bamboe apparaten. Na een avondje zuipen en feesten moesten we eindelijk weer een normale tijd weer op! 8uur zijn tenminste normale tijden, na een onvergetelijke vieze mok met koffie, zijn we de opgegaan om eens een duikje te nemen om het eiland Balicasag. Dit is een klein eilandje waar je ook kan verblijven. Het ziet er tenminste niet zo toeristisch uit als ons eiland. Op ons eiland zie toch wat van die mannen met zo’n klein philipeesje lopen. Maar goed op onze boot zaten er eens een paar Jappen en chinezen die met ONS een duikje wilden wagen. Natuurlijk was het gezellig op de boot en lulden hun oren van het lijf. Deze mensen zijn altijd erg op zichzelf. Gelukkig was er een Amerikaan en Fransman, dus zei die Amerikaan tegen die Fransman.......bla bla..... lol Op de een of andere manier hebben Amerikanen altijd graag het woord, deze niet..maar normaal wel. Je merkt het al het was een rustige bootrit naar onze duikstek. De duikstek op zich was heel mooi, zeker toen we aan het eind van de duik een schol Baracuda’s tegen kwamen. Uit het niets ( wat ik heel knap vond van Toto ) zag Toto een schol vis, hij zwom en wees, eerst dacht ik wat is dat en wat ziet hij.

En ineens zaggen wij een schol Baracuda’s zoals wij die nooit had gezien, dat is een prachtig gezicht. ( Ze zien er uit als een snoek maar dan zilver kleurig ). Aan het einde van de duik zwom er nog een schildpad van 70cm voorbij, Ilja dacht die ga ik fotograferen. Ilja zwom als een zeemeermin achter deze schildpad aan, de schildpad keek om en dacht wat is dat voor een wezen. Ilja zwemmend met wilde ogen en wapperende haren, een fotocamera ( Fuji ) voor haar lijf. De schildpad dacht wegwezen hier en met een paar pootslagen verdween deze in het donker. De 2e duik was ook weer een mooie duik, veel hard koraal en veel vis.

Het mooiste van deze duik was de schol Jackvis, wat is een Jackvis???? een vis met een zilverkleurig lijf, ziet er heel sterk uit met uitpuilende ogen. Ze hebben een vrij dik lichaam met een klein krachtig staartje, deze waren 40cm groot. Deze schol bestond uit wel een paar 100 jack’s, zouden ze elkaar ook Jack noemen? Lekker water he Jack? Jazeker Jack, wat is dat Jack zie jij dat ook......huuuuuu een paar rare wezens met iets op hun rug en wat zij die bellen Jack... weet niet Jack. Jack? Ja Jack, wat is dat wezen met die wilde ogen en dat wapperende haar Jack? En Jack wat heeft ze voor zich een flitsend iets Jack!

5-1-2010

We beginnen al aardig de dagen te vergeten. Is het nu maandag, donderdag of nog steeds zaterdag...... De zon heeft onze breinen een beetje buitenspel gezet en nadenken hoeft alleen nog maar over

1. Hoe laat gaan we duiken en waar

2. Wat gaan we eten

3. Wat gaan we drinken

4. Waar is mijn bed gebleven.

Klinkt heel vervelend he!! Oh ja en af en toe een verhaaltje schrijven om de zon een beetje naar jullie toe te brengen. Remco ligt nu naast mij heel saai een boek te lezen en ik verveel me. (Verwend nest!!!) Het is inmiddels 6-1 terwijl ik dit schrijf en vandaag was niet helemaal onze dag. Onze fotocamera is verdwenen in de zee en besloot zelf maar op ontdekkingsreis te gaan. Helaas is ie nimmer gevonden en moeten jullie verstookt blijven van mooie plaatjes voor de rest van onze vakantie. Verder willen we Opa heel veel sterkte toewensen vanaf deze plaats. We weten dat je graag meewilde en dat je ons egoïstisch vond maar om nu maar meteen het ziekenhuis in te kruipen gaat wel een beetje ver toch! Kop op, onkruid vergaat niet!!! Je bent nog geen 90 en we willen je graag meenemen naar onze volgende bestemming dus laat je je er niet onder krijgen he!!!

Morgen gaan we weer een eilandje verderop. Het heksen eiland ook wel genoemd. Eens kijken of we nog een bezemsteeltje hier en daar kunnen vinden. We slapen bij een erg vriendelijke Japanner (ja,ja ze kunnen wel aardig zijn!) die helemaal gek is van Hollanders. Nou we gaan het meemaken.

6-1-2010

Het fototoestel is dus niet gevonden, helaas! Gister avond hebben we een hele gezellige avond gehad met Ib en Vita lekker gegeten en gedronken. Ja ja het is al 22.00uur dus we moeten naar bed, want morgen moeten we weer om 6.00uur op. Die middag was ik misschien een beetje saai maar de avond bloeide ik weer helemaal op. Karaoke zingen, dansen op de tafels en lachen om mijn eigen grappen. (Hmmmmmmmm.......)

We hadden alles al ingepakt, slapen, opmaken en wegwezen uit Bohol. Om 6.30uur stond onze taxi chauffeur fris en fruitig klaar om ons ( ook fris en fruitig ) naar de haven te brengen. Gister middag waren alle tickets al gekocht, bij aankomst in de haven, werden onze tassen gelijk gepakt en naar de boot gebracht. Wat een luxe..... weer niet sjouwen, wat een luie kakzakken zijn wij toch! En maar slingeren met dat geld, hier heb je 100 pesos voor het dragen.

De rit was goed verlopen, we moesten 1 keer overstappen. In de laatste boot werd alles en iedereen gepropt, hij was dan ook lekker vol. Alle ramen werden gesloten en varen maar. Geen frisse lucht of zicht, als je last heb van claustrofobie dan kan je nu je lol op. Al juichend sprongen wij uit de boot en werd onze bagage deze keer niet op een karretje vervoerd, nee we moesten zelf dragen. Na het dragen van mijn spullen heb ik Ilja 100 pesos gegeven. Tenslotte heb ik ook vakantie! Onze chauffeur stond ons gelukkig op te wachten en bracht ons vriendelijk naar het ressort Villa Marmarine. Na een warm en buigend ontvangst, ja ja de jap was inderdaad net zo blij als in de e-mail.

Buig, alles goed, buig, buig goede reis gehad buig, buig neem lekker drink buig....buigzovoort. Heerlijk toch zo’n ontvangst!!!. De hutten zijn mooi, groot en schoon, we hebben zelfs een etage op ons huis met 2 bedden en een terras. Het uitzicht is veelbelovend, als je niet oppast val je in slaap van het horen van de zee. Er zijn hangmatten en 4 ligbedden op het strand te vinden, meer is ook niet nodig want er is geen kip ( wel 2 geiten) te zien. Daarna een poging gedaan om in de hangmat lekker bij te kleuren, maar de bewolking sloeg weer toe. Wel jammer dat de zon niet een beetje meehelpt. Dus hebben we een heerlijke strandwandeling gemaakt. Na een tukkie van een uur zijn we lekker gaan eten. Het was lekker en wat Ilja het lekkerst vond was de ijsthee. Daar waar wij het recept nog even los moeten peuteren.

7-01-2010

Even waren we bang dat we ons zouden vervelen, een eiland met weinig activiteiten.

Vanochtend hebben we een kostelijke voorstelling gehad van een puberend geitje. Jammer dat we dit niet hebben kunnen vastleggen, het was om te gieren. Wat zo’n beest allemaal niet uithaalt voor een beetje applaus. Mamageit op het strand maakte zich erge zorgen om haar kroost en blaatte het eiland bij elkaar, maar dochterlief (ze heette Elisabeth of zoiets) had het prima naar haar zin bij ons en was niet van plan om naar mamageit te luisteren.

Voor de verandering hebben we vandaag het water maar weer een op een niveau van maximaal 4 bar mogen bekijken. Het was een mooi staaltje koraal wat we hebben gezien en een schildpad onder water is ook altijd een mooi gezicht om te zien. Iets wat we nog niet hadden gezien.... waren ghost pipevisjes. Onze divemaster is een klein mannetje met een sik als een geit. Hij is 2 turven hoog en zijn seksueel getinte grapjes liggen hoger dan hij lang is. Hij gedraagt zich onder water net zo grappig als boven water. Omdat we een housereef duik gingen maken hoefden we niet ver te varen, de 2e duik was wel 5 minuten verder. Na deze duik heb ik me laten masseren. Deze dame wist precies de punten te pakken die ik nodig had. Na het avond eten zijn we saai naar ons hutje gegaan. Er is weinig te doen dus wat let ons om een lekker avondje te relaxen. Normaal zoeken we altijd dit soort plaatsen op, soms is een beetje roering om je heen ook wel leuk. Misschien komt het wel omdat er weinig interessante mensen aanwezig zijn. We hebben dan een eenzame man, die vast alleen over ZIJN ding wil hebben. Een stel dat voorbijschiet langs ons tafeltje. 2 oude mannen met 2 jonge Filippijnse chikkies. Een blaaskaak van een Zweed, die alleen thuis heel welkom is en alleen over zichzelf praat. Dus wordt het tijd om misschien hier snel weg te gaan.

9-01-2010

Uitslapen!! Wat gebeurt er nou, geen verplichtingen vandaag, dus hebben wij heerlijk uitgeslapen tot 7.00 uur.

Lekker rustig ontbijten en eens een toertje sightseeing op het eiland gaan doen. Bij het ophalen van de sleutels van de brommert zijn wij met stomheid geslagen. Waar komen al die mensen ineens vandaan?? We zien allemaal nieuwe gezichten, hebben wij nou iets gemist of ligt het aan ons. Waar is onze eenzame Engelsman, de 2 gekken die ons tafeltje voorbij rennen of de 2 oudjes met de jonkies. Er zitten allemaal mensen van onze leeftijd, jonge en frisse mensen, met wie moeten we eerst praten en al ONZE verhalen gaan vertellen.

Oké het is wel vroeg maar we hebben al 2 dagen niet met andere mensen gesproken (gezellig)

Ilja we gaan ons splitsen, jij neemt de linkerkant, ik de rechter. Na een druk pratend ontbijt, hebben we de bromfiets gepakt en helaas moesten we het ressort voor een hele dag verlaten. Nazwaaiend en klappend verlieten wij de eetzaal ( 8 tafels en een bank ) en de jap buigde ons vaarwel! deze worden berusten niet op waarheid waarschijnlijk de rest van het verhaal ook niet.

Al springend op de bromfiets met een lekkere chick achterop ( Ilja ) reesden we met 20 km per uur over het erf van de jap. Aankomend op de weg raceten we met 25 km per uur door om het eiland eens goed te bekijken. Je moet je voorstellen 2 witte mensen met een helm op ( als enigen ) Wij hebben nog Indonesië in gedachten, als Brad Pitt en Angelina Jolie reden we door het dorp. Deze keer was niet veel anders. Oké iets anders...... ik met mijn helm op en Ilja niet, dus ik als joep meloen en Ilja als Angelina Jolie reden we van dorp naar dorp. De weg is niet slecht, geasfalteerd met hier en daar een opgevulde kuil met zand. Wanneer er een weg wordt vernieuwd, kiezen de Filippijnen liever voor een soort beton. Met hier en daar beton en meer hier dan daar asfalt. Naast de weg woonden de mensen. De huizen zijn echt Aziatisch, de houten huizen, stenen huizen. Onafgemaakte huizen, maakt niet uit ze zien er oud uit. Alles kan wel een likje verf gebruiken of een stuk hout, meer hier dan daar. De daken zijn van zink, ijzer of gewoon een paar palmboom bladeren. O ja iedereen verkoopt iets, ze hebben een winkeltje of iets wat erop lijkt. De winkels zijn ook allemaal 1 m2 groot en ze verkopen allemaal cola en chips. Ze zijn gek op rum (waarschijnlijk zelfgemaakt ) want wat is cola zonder rum:p de kippen schieten over de weg en de honden slapen lang en breed op de weg. Het is er niet al te druk dus waar maken wij ons druk over. De brommers zijn met 4 mensen bezet 1 zak rijst en een paar kannen met een vloeistof wat hopelijk geen water is ( de kannen zijn te vies om naar te kijken ). De natuur is hier prachtig mooi, de palmbomen zijn er in 1000tallen, de rijstvelden zijn te tellen, de zee die iedere keer even om het hoekje komt en de bergen van een 500meter hoog. Alles is groen, het zal wel veel regenen hier en de grond is zo vruchtbaar als de pest. Terugkomend op de mensen, we hebben alle soorten begroetingen hier, zwaaien natuurlijk, de wenkbrauwen omhoog, de knik met het sluiten van de ogen, de kin omhoog en omlaag, (geen buigingen alleen bij de Jap ) en heel veel lachende mensen. De mooiste is de groet met de lach, misschien lachen ze ons wel uit en denken hoe kan zo’n Joep Meloen nou met zo’n mooie meid rondrijden. We hebben ook een waterval gezien, normaal doen we een poging en worden verwelkomt met een pisstraatje die mijn straal niet eens kan overtreffen. Deze keer was anders, in diversen lagen verdeeld, waar je tussen de lagen nog een duikje kon nemen. Omdat wij onze duikspullen niet bij ons hadden hebben wij het maar niet gedaan. Daar tegenover nam de jeugd er wel gretig gebruik van en doken vanaf de waterval naar beneden ( 2 meter hoog ).

10-01-2010

Wat een leven en wat hebben wij het toch slecht! Wetend dat het in Nederland ( Europa ) zulk slecht weer is. Sneeuw, ijzel, dooi en weer vriezen en dan is ook het strooizout nog eens op!

Wij hebben het hier prachtig, het weer is lekker 30graden met wat bewolking. Vannacht heeft het geregend, “dat is goed voor de plantjes” gisteravond hebben we niet lekker gegeten, Ilja had Fish and chips en ik kip met patat. Dit zijn natuurlijk de lokale eet gerechten ( in Engeland en Nederland ) maar niet heus. Het was een opgewarmde hap en de friet was slap. Het enige wat wij konden doen was opeten buigen en lachen lekkel lekkel mmmmmmmmm. Deze dag gaan we weer een nieuw eiland bekijken zowel er onder als erboven. Apo-eiland is de bestemming, het weer is onstuimig beetje wind en bewolkt. Gelukkig blijft de temperatuur wel een graad of 25 tot 30. Voor deze trip hadden we een andere boot, een grotere en langere boomstam uitgehakt en een paar zijtakken van bamboe voor het evenwicht. Omdat we de zee een kleinstukje moesten oversteken werden de golven langzaam wat hoger en wilder. Als je normaal zeeziek wordt, is dit het weer om het te worden. Na en goed ontbijtje zijn wij er meestal wel klaar voor en we hebben niets van de zeeziekte gemerkt! Na 2 uur varen kwamen we op onze 1e duikstek terecht Samsa is de naam van de stek, wat het ook mag betekenen. De stroming was er behoorlijk dus de vaart zat er goed in, we hoefde niets te doen en lieten ons met de stroom mee drijven, op een diepte van 20 meter. 20 minuten lang dreven we wel 25 km per uur misschien wel harder. Dat gevoel is uniek, het is net of je vliegt, erg gaaf. We hebben veel grote vis gezien, mooi koraal weer was het net een aquarium. Na uurtje drijven zijn we aan land gegaan om ook weer dit paradijsje te bekijken. Er lagen veel vissers bootjes en op dit eiland wonen ongeveer 100 gezinnen. Zodra we aan wal gingen ( vanuit de boot op het strand ) stonden er een stuk of 10 dames klaar met zakken vol T-shirts. Het fijne was dat er een grote keuze was uit deze T-shirts. De een had rode gele en blauwe T-shirts en de ander rode, gele en blauwe T-shirts. Bij wie moet je nou kopen, als je dat zou willen. Als stieren rennen ze op je af en drukken de T-shirt zowat in je neus. Koop je bij de zwangere vrouw, de hele dunne die waarschijnlijk al dagen geen eten heeft gezien, het meisje die is gestuurd door haar vader, de vriendelijke, aardige of degene die het hardst de T-shirt in je neus drukt om daar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Voor 250 peso’s ( 3,25 euro ) per T-shirt kun je natuurlijk geen nee zeggen, nou Ilja dus wel! O ja en ik ook. De hutjes van al deze gezinnen zien er weer prachtig uit, zo kleurloos als ze zijn, is het echt weer een Filippijnse gezicht. Zoals wij Red Cederhout mooi vinden, ( dat hout dat grijs moet worden en onbehandeld blijft) deze mensen hebben geen keus er is gewoon geen geld om er iets aan te doen. Een ding is wel zeker, ze zien er gelukkig uit. Apo-eiland is een eiland waar je alleen kan duiken, dus na een uur hebben we onze 2e mooie duik hier gedaan. De terugreis was erger en natter dan de heenreis. Koud, nat en moe kom je aan na 2 uur varen, spullen schoonmaken en 20 minuten in de taxi om weer naar je resort te gaan. Daar stond de Jap al buigend op ons te wachten, met de vraag: hoe was het Remco-san?

Gelukkig was het eten vanavond een heel stuk beter, het leek zelfs wel of ze zich schuldig voelden over het teruggestuurde ten van gisteren. Het chagrijnige gezicht van 1 van de dames bleek zelfs wat te kunnen opklaren. Moe maar voldaan gingen we lekker slapen om een uurtje of half tien.

11-1-2010

Het eten in combinatie met de toch wel erg afgelegen locatie en de wat chagrijnige bediening heeft ons doen besluiten om een dagje eerder naar Moalboal te gaan. Contact via e-mail, wat is de wereld toch klein! En het was geregeld. Op de schappelijke tijd van 10.15 uur konden we de ferry naar Dumaguette terug nemen. De hele familie Jap kwam ons uitzwaaien en meneer dagman himself bracht ons naar de haven. Voor slechts 160 pesos een enkeltje terug gekocht, nog even wat havenbelasting betalen a 15 pesos en voor het grote bedrag van € 6,– konden we in relatieve luxe terugvaren. We moesten wel onze eigen tassen dragen, wat een strop zeg!

Na een ritje van een uurtje kwamen we aan in Dumaguette, op de pier vlogen de taxichauffeurs ons letterlijk in de armen voor een ritje naar de ATM. Ja, ja op siquijor hebben we niet het geld kunnen inwisselen en de geldautomaten accepteerden onze bankpassen niet, gelukkig deed de Jap niet zo moeilijk over euries dus konden we netjes onze schulden voldoen maar nu zitten we toch een beetje krapjes in het budget, dus toch maar hier weer even proberen te cashen. De tassen werden op een kleine tricycle geladen (even voor de beeldvorming...... een brommer met overdekte zijspan gebouwd voor kleine filipeesjes en niet voor grote europeanen met 40kg bagage) Maar goed na het nodige stouw en propwerk konden we toch op pad...... De atm deed het gelukkig (ook gelukkig voor onze chauffeur..... die kon nu betaald worden!) En we gingen op pad naar de haven van waaruit we naar Cebu terug konden varen. Onze chauffeur zat op zijn praatstoel en na 20 minuten rijden hadden wij zijn hele levensverhaal gehoord. We werden gedropt bij de haven en kochten een kaartje voor de oversteek. Remco moest natuurlijk nog even shoppen voor wat voedsel..... hij had zeker 2 uur niets gegeten en dus moesten de nodige zakken chips weer ingeslagen worden en 2 broodjes baopao. Tezamen met zo’n 30 Filippino’s gingen we aan boord van een grote bagka, er werd zelfs een dame van een jaar of 100 aan boord gehesen, ondersteund door 4 man personeel een toen konden we gaan. Deze keer werden we niet aangestaard, het leek wel of ze aan toeristen gewend waren...... wel een beetje slecht voor Remco z’n ego. Maar dit werd ruimschoots gecompenseerd aan de andere kant toen we maar liefst 4 man gecharterd kregen om onze tassen te dragen. Ter plekke moesten we nog een taxi regelen naar Moalboal. Eerst probeerden ze ons een poot uit te rukken en konden we voor 3000 pesos gebracht worden, maar we zijn gekke Henkie niet en na wat hen en weer gepraat konden we voor 2000 pesos een minivan geregeld krijgen. Dat onze onderhandelingstechnieken toch niet zo goed bleken te zijn bleek wat later. De taxichauffeur stopte bij zowat elke voorbijganger om met een brede smile op zijn gezicht te vertellen wat een goede deal hij had gemaakt. Ach ja, € 30,– voor een rit van bijna 2 uur is natuurlijk ook veel te veel..............Maar we hebben een goede daad verricht en iemand vandaag heeeeel blij gemaakt.

Uiteindelijk wist hij ons ressort niet te vinden en hebben we maar liefst zo’n 5 keer de weg moeten vragen aan voorbijgangers. De weg was erg hobbelig en we dachten waar komen we nu terecht....... gelukkig bleek het ressort aan alle verwachtingen te voldoen en hebben we een mooie kamer, een zwembad, een goed georganiseerde duikschool en lekker eten. Jammer dat er zoveel Nederlanders zijn, maar dat nemen we maar op de koop toe.

12-1-2010 en 13-10-2010

Gelukkig blijken er ook nog een stel zweden, Duitsers en Denen aanwezig te zijn. Hier kwamen we achter nadat we gezamenlijk hadden gegeten. Met een man of 14 aan 1 lange tafel. Wel zo gezellig en je kunt elkaar gelijk leren kennen. We werden hartelijk begroet door Ib en Vita die er al 2 dagen waren. Het duiken viel hen een beetje tegen, dus....... wij maar even een praatje maken en zo gezegd zo gedaan, we konden naar Pescador eiland, 1 van de beste duikplekken in de omgeving. Nou het was ook niets teveel gezegd. We hebben door een enorme school

sardientjes gezwommen, het waren er wel duizenden. Het was net of er een donderwolk onder water over je heen kwam....... prachtig!!! daarna ook nog even wat babyhaaitjes gezien. ‘S avonds besloten we met ib en Vita een nachtduik te maken op het huisrif. Dit was wederom prachtig. We hebben parende Sepia’s gezien......... hiervoor komt de halve wereld naar Nederland in mei....... en wij zagen het zo voor onze ogen gebeuren. Verder een stuk of wat inktvissen, krabbetjes en veel klein spul. Ib z’n schijnwerper onder water zorgde voor een zee van licht waardoor het bijna een gewone dagduik was.

14-1-2010 en 15-10-2010

Tja wat kunnen we over de 14e zeggen. Het was gewoon een baggerdag qua weer. Echt Hollands met de hele dag regen. Alvast een beetje voorbereiding op onze terugkomst naar Nederland denk ik. Maar goed, geen weer om te duiken of iets anders buiten te ondernemen, dus we hebben een beetje met z’n allen aan de bar gehangen, in het restaurant gehangen en op bed gehangen. We vorderen inmiddels wel aardig in onze boeken en moeten zelfs oppassen dat we nog wat over houden voor de terugreis. Morgen staat in de planning om de

Kawasan- Watervallen te doen. Samen met Ib en Vita zijn we naar Moalboal gegaan om de plaatselijke markt te besnuffelen en tegelijkertijd te kijken of een excursie naar de watervallen niet goedkoper kan dan via Magic Island. We hadden inmiddels wel begrepen dat je een gids nodig hebt om je door de jungle te loodsen, dus op eigen houtje was niet echt een optie. Op de lokale markt maar liefst 5 euro uitgegeven aan 2 zonnebrillen en een T-shirt. Jawel we moeten de plaatselijke economie toch een beetje spekken!!! Maar teveel geld uitgeven is niets voor ons maar ook niet voor onze Denen. We besloten om met z’n vieren terug te gaan naar het resort en daarvoor een tricycle te nemen. Daar passen wel 4 Aziaten in maar 4 europeanen???????? Ja hoor makkelijk!!! Zolang je je benen in je nek kan vouwen, er 1 achterop de motor gaat zitten en 1 op dak, en je er een beurs achterwerk aan over wil houden, dan gaat het makkelijk. Er dat allemaal om 50 pesos uit te sparen. Uiteindelijk bleek deze rit ons nog veel meer te besparen. Onderweg naar het benzinestation kwamen we een klein reisbureautje tegen. Een trip naar de Kawasan-watervallen????? Hebben we die dan hier??? Ohhhh ja, na een paar telefoontjes kon het wel geregeld worden. Met gids en alles erop en eraan. Kostenplaatje..... 1000 pesos per persoon. Manlief zou dan wel gaan gidsen. Hmmmm, klonk wel aantrekkelijk, het was in ieder geval 2000 pesos per persoon goedkoper dan via het ressort. Dus laten we het er maar op wagen. Morgenochtend om 08.00 uur worden we opgehaald. Teruggekomen bij het ressort hebben we natuurlijk tegenover onze mede Nederlanders opgeschept over onze deal. Natuurlijk werd er over en weer wat e-mails uitgewisseld om het adres van het reisbureautje door te sturen. Wat een Hollanders toch he?

De 15e bleek wat anders te lopen dan we gedacht hadden. Om 07.00 uur stonden we op en keken naar buiten.......... natuurlijk GEEN stralende zon, maar heel veel regen. Oeps, dat ziet er niet goed uit. De tocht naar de bovenste watervallen gaat door de jungle en kan door de regen heel glad worden, hadden wij al gehoord. Dan moeten we het maar afzeggen. Maar ja wat moet je nou zo’n dag in het ressort weer doen. Lezen, hangen, slapen etc. Daar hadden we geen zin in dus.

Toen bedacht ik me dat we een dag eerder waren gearriveerd, dus waarom niet alvast een dag eerder terug naar Cebu, kunnen we lekker nog wat shoppen. Briljant toch! Ib en Vita die toch vandaag hun vlucht moesten hebben vonden het ook een goed idee om eerder weg te gaan om zo nog even tijd in Cebu te hebben. Alleen nog wel even het e.e.a. regelen. Misschien konden we onze waterval chauffeur wel gebruiken als transfer naar Cebu, even regelen dat we eerder uitchecken en zo gezegd zo gedaan...... dachten we. Vanuit het ressort hadden ze begrepen dat we naar de watervallen gingen en hadden dit zomaar voor ons geregeld!!!! Tja daar konden wij niets aan doen, dus hun chauffeur moest onverrichter zake weer naar huis. We werden er wel op aangekeken door de overijverige regel tante maar ja das haar probleem verder. Onze eigen chauffeur moest even met z’n vrouw overleggen of hij ons wel naar Cebu mocht brengen maar na veel over en weer gebel was dat geen probleem. Voor 2500 pesos kon hij ons brengen (Tja dat scheelde ook weer een eurootje of 15 met de transfer die magic Island voor ons zou regelen dus waarom ook niet!). even snel ontbeten, uitgecheckt en om 09.00 uur gingen we op pad. Onderweg zouden we wel even bellen naar het hotel waar we per e-mail een reservering voor die nacht hadden aangevraagd. Maar......................................... dat bleek niet zo eenvoudig als we dachten. In Cebu was het Sinulog-festival gaande en zo’n beetje alle lonely planet accommodaties die we gebeld hadden zaten helemaal vol. Oeps, moeten we dan maar onder de brug gaan overnachten????? Cebu naderde en wij hadden nog geen hotel of ressort. Ja eentje die 160euro per nacht kost. Dan maar op zoek naar een internet café, zo gezegd zo gedaan.

Daar had Ilja een top site met allemaal hotels voor een zeer schappelijke prijs, waaronder ook het hotel van 160 euro, voor de prijs van 50,00euro. Dat is toch wat, kunnen wij ons rijker voordoen dat we zijn. Het hotel zat midden in het centrum, vlakbij de winkels en de shopping mall. Alles zag er zeer goed uit, een bed zo groot als 2 twijfelaarsters naast elkaar. Mooi alles droppen en shoppen, tenslotte was het pas 13.00uur. Vita wist nog wel een grote shopping Mall

om goed inkopen te doen. Er is zoveel te koop, dat je van gekkigheid niet weet waar je kijken moest. Merkkleding tot vodden aan toe en allemaal voor een redelijke prijs. Rond 18.00uur was het genoeg geweest tijd om terug te gaan naar het hotel, tenslotte hebben wij morgen nog een dag. Wat gegeten, gedoucht en genoten van een ontspanning massage.

15-01-2010

wij werden gewekt door een hoop herrie, van huilende kinderen en luidruchtige Filippijnen. Blijkt dat er een bruiloft gaande is. Wat een feest voor hun, wat een narigheid voor ons. Dus zitten we maar om 8.00uur aan het ontbijt, wat bestond uit een heerlijk Filippijns ontbijtje. Rijst, ragout, vlees en vissenkoppen, wij hebben maar gekozen voor het franse brood en wat fruit, gelukkig dat dat er ook was. Omdat er een festival is ( al de hele week ) ging de stereo op 10 en er klonk een nummer door de boxen die de hele dag gedraaid wordt. Niet alleen in het hotel nee overall, zelfs op het vliegveld toe. Het was net een small world, als je wel eens in Disney bent geweest weet je precies wat we daarmee bedoelen!! De dag kwam moeizaam op gang, geen zin om te shoppen of te slenteren ( Ilja dan ). Na een paar uur was ik het ook zat, wat dacht je van lekker naar het hotel, filmpje kijken lezen en misschien een uurtje slapen. Hoe kan je nou deze dingen doen als de muziek zo vreselijk hard staat?? Na een paar uur werd Ilja meer dan kwaad en is naar de receptie gegaan en heeft “netjes” gevraagd of de muziek wat zachter kon. Hier werd direct iets aan gedaan, wat een rust, kon Ilja dit niet 2 uur eerder doen?? We zijn om 21.00uur vertrokken naar het vliegveld en we zitten nu onze laatste woorden te schrijven, met op de achtergrond het nummer.