04 maart 2015 Remco: laat het bloed maar vloeien

Laten we vroeg opstaan, anders missen we de slachterij van de buffels en varkens! Gelukkig hoeven wij niet de wekker hier te zetten, want voor iedere tijd is een ander geluid. Als je wakker wordt van de hannen, heb je een probleem, die kukelekuen de hele dag en nacht. Gelukkig is de haan niet alleen. Nee, ze zijn met meer dan tien! Wordt je wakker van de moskee ben je om 5 uur de 1e die wakker wordt. Volgens mij hangt de box tegen onze hotelkamer deur aan. Daarna beginnen de vogels en al het andere leven. Als om 6.00uur onze wekkers gaan, zijn wij al lang wakker. Vandaag gaan we met Sara, de gids op pad. Sara is met een engelsman getrouwd en woont sins jaren weer in indonesie. Zei heeft sins kort haar gids bewijs gehaald en wil een toeristen buro beginnen. Ze heeft wilde plannen ( volgens ons gaat alles nog lukken ook ) maar moet eerst alles nog leren. Neem ons gewoon als 1e klanten, was ons voorstel, wij zijn niet moeilijk en willen gewoon een leuke tijd in dit prachtige gebied. Ze had iets gehoord van een slachtig van de buffels ergens in een dorpje. Een van de rituelen van de begrafenissen die ze hier lokaal uitoefenen. Als er iemand overlijd, doen de familie leden een offer, Dit offer is het slachten van een buffel. Omdat een buffel veel geld kost, kan het soms jaren duren voordat er iemand wordt begraven. Het lichaam wordt dan thuis bewaard en wordt gezien als een ziek persoon. Als ze dan al het geld bij elkaar hebben gespaard kan de offering beginnen. Het hele dorp loopt leeg om dit mee te maken. Alle familie leden moeten hier ook bij zijn en ieder krijgt zijn of haar deel van de offering. Als er meerdere buffelo's worden geslacht, dan is de buit groter. Voor dit ritueel zijn wij dus om 6 uur opgestaan. Om 7.00uur rijden we weg van ons hotel en het is druk op de weg, niet om de slachting mee te maken, maar het is gewoon een drukke omgeving. Al haastend wringen we ons een weg en al snel zijn we in de bergen, op weg naar een dorp ver weg van de stad. Sara zit te mompelen in de auto, ze had dus mot gehad met de andere gidsen. Dit is een lang verhaal, maar het komt erop neer, dat ze ons had gepikt van de andere gidsen. De andere gidsen hebben een woord met ons gesproken, dus dachten ze dat wij hun klanten waren. Moet je net bij ons zijn, wij bepalen zelf ons pad wel, daar hebben we niet een stel opdringerige gidsen voor nodig. Ze zitten voor ons hotel en iedere keer als we buiten komen, vragen ze wat gaan jullie doen. Nikolaas was de 1e die ons vroeg, hoe en wat, dus was het besloten dat hij onze gids was. Ach Sara, maak je niet druk, we gaan er een leuke dag van maken, laat je 1e klanten genieten van een mooie dag. Dit sudderde nog even door, maar al snel begon ze over alles te vertellen van deze buurt.

Het zou een uur rijden zijn naar de slachterij en dat was het. Alleen waren we telaat, het bloed lag op de grond of werd weg geschept in een kruiwagen. Dit was de schuld van de gidsen, want die wisten dat het om 7.00 uur zou beginnen. Er lagen dus 4 buffels dood op de grond, met hun nek open gesneden met een mes. In Nederland noemen we dat Halalvlees of onmenselijk, hier noemen ze het, een offering voor de doden. 1 van debuffels lag nog na te spatteren en bloede flink uit zijn nek. Het was rood van het bloed op de vloer en de mensen erom heen keken toe, alsof er een straat muzikant zijn kunstje aan het doen was. Op de 1e verdieping van het huis is een kist te zien met een foto van de dode man. In de tuin die vrij groot is, zijn zitplaatsen gemaakt van bamboe huisjes. De tuin is vrij groot en er staan 10 huisjes van bamboe. De vloeren zijn ook bekleed met bamboe, waar je met 10 man op kan zitten. Deze huisjes zijn gebouwd in een U vorm om het huis heen. In het midden is het nog groot genoeg om 4buffels te slachten en iedereen die er om heen staan. Ilja staat dit van een afstand te bekijken en ik film alles van een gepaste afstand (lees: met de neus er direct op) Op de achtergrond horen we een het geluid van een brander die een varken aan het branden is. Ook dit varken is een offering en wordt met een brander onthaard. Dus dames, ontharen kan ook met een brander, kijk alleen uit voor blaren.

Voor een begrafenis is het niet bepaald een droevige betekenis, hier is de dood een feest en een nieuw leven in de gene zijde, en dat moet gevierd worden. De zielen van de beesten, geven de dode een beter leven, in de gene zijde. De dode buffels bloeden flink en het bloed wordt met kruiwagens weggeschept. Na het bloeden wordt het vel van de B. Verwijderd. Daarna worden ze in stukken gehakt en verdeelt onder iedereen die er aanwezig zijn. Als klap op de vuurpijl, werd er een baby uit de buik van een van de B gehaald, iedereen stond erom heen en spraken er over. Als ik het zo terug lees is het een luguber verhaal, maar als je alles met eigen ogen ziet......is het ook luguber.

Wij zijn klaar voor de prachtige uitzichten en dorpjes, die we tot nu toe links hebben laten liggen. Alleen in dit gebied Toraja, zijn huizen te zien, die je nergens ter wereld ziet. In de vorm van een boot zijn de daken gemaakt, met vele andere details. Niet uit te leggen op papier, maar daar zijn foto's voor. De uitzichten zijn wel op papier te zetten, uitgestrekte uitzichten, van rijstvelden ( padi's noemen ze dat hier ) tussen de bergen. Omdat hier het hele jaar door rijst wordt gehouden, is er altijd wel een veld bruin van het water, groen van het groeien van de rijst en geel als het moet worden geoogst. Na een aantal stops, waar we prachtige uitzichten hebben genoten, zijn er mensen in een Padi bezig. Sara en Ilja lopen over de padi's en beginnen een gesprek met de werksters. Ze zijn met zijn vieren, hard aan het werk 1 man kijkt toe en noemt zichzelf opzichter. Als snel trekt Ilja haar slippers uit en laat aan de dames zien hoe ze het moeten doen. De rest van de dag is ilja hard aan het werk geweest en ik ben aan de palmwijn begonnen en heb mezelf een stuk in de kraag gedronken. O nee, het is anders gelopen, ik was aan het filmen en na het steken van een aantal stekken zijn we weer doorgereden. Ook dit was weer een super ervaring.

Tijdens de rit kom je overal deze traditionele huizen tegen, ook daar moet regelmatig voor worden gestopt. De huizen waar ze in wonen noemen ze een tongkonan. Wanneer je in het bezit bent van een tongkonan, ben je veplicht om een rijstschuur te bouwen. Dit is een eeuwenoude traditie. In deze rijstschuren, bewaren ze rijst voor de mindere tijden, dat kan soms wel 1 tot 3 jaar bewaard blijven. Zo mooi om te zien en bij ieder huis wil je stoppen om een kijkje te nemen of een foto te schieten.

postedWithBlogsy