11 maart:

Vrijdag 6 maart was het dan zover. We vliegen naar Sorong in west papua om onze langgekoesterde wens in vervulling te laten gaan. raja ampat. De droombestemming van vele duikers. We verlaten makassar in de vroege ochtend en daarmee ook ons leuke verblijf in makassar breeze place. Nog nooit hebben we zulke klantvriendelijk personeel gezien, en dat wil best wat zeggen als je zoveel reist als wij. We vliegen keurig op tijd met garuda naar sorong. Onderweg is het helder weer en we zien al wat mooie plaatjes van turkooisblauwe zee met prachtig groene jungle en parelwitte stranden. Altijd weer blij als we vaste grond onder de voeten hebben. We komen terecht in een prachtig mooi lokaal ontvangsthalletje met 1 bagageband. Kan niet missen dus. Het duurt even maar dan verschijnt onze bagage en kunnen we op pad. Ik heb de enige andere witte toeriste aangesproken om te weten te krijgen waar het informatiecentrum zich bevindt in het meridien hotel. Zij vraagt het aan haar lokale gids en het blijkt op nog geen 200 meter lopen vanaf de vluchthaven te zijn. Helaas hebben we zo'n kleine 70 kg aan bagage bij ons dus de rit naar het hotel is een kleine beproeving.

We droppen de bagage in de lobby en lopen het infocentrum binnen. Wat een leuk welkom en yes... Ze spreken uitstekend engels. Aangezien we nog geen enkel plan hebben wordt de medewerkster aan een uitgebreid kruisverhoor onderworpen en besluiten we na kort beraad naar yenkoranu homestay te gaan op kri eiland. De ferry gaat om 14.00uur dus hebben we nog even tijd voor een snelle lunch. Op aanwijzing van de vriendelijke dame komen we in een lokale warung terecht, soort indonesische snackbar, waar we rijst met ei en nog wat ondefinieerbaars te eten krijgen voor 1 euro ofzo.

Ik heb een ijsthee besteld maar de ijsblokjes zien eruit alsof die van kraan water zijn gemaakt dus laat ik die maar staan om mezelf een hoop buikellende te besparen. Na de lunch nemen we een taxi naar de haven (natuurlijk worden we weer afgezet, letterlijk en figuurLijk)

Om te kunnen duiken in raja ampat moet je een fee betalenvan 1 miljoen rupiahs (€70), hetgeen best fors is. Nu kun je daar wellicht onderuit komen door bij het infocentrum te zeggen dat je gaat kopen bij de haven en daar te zeggen dat je het al gekocht hebt bij het infocentrum,maar dat is kennis achteraf. Wij hebben netjes de fee betaald en stappen op de ferry naar waisai, onze tussenstop naar kri eiland. Terwijl we op vertrek wachten genieten we van een schouwspel van papua jongetjes die zich vermaken met een plaat piepschuim in de zee en zich uitsloven voor de westerse toeristen in de ferry. 2 uur later komen we aan in Waisai, de toegangspoort tot raja ampat. In de ferry zaten een stuk of 8 toeristen en allemaal vertrekken we naar het eiland kri. Onder ons nog een 2-tal nederlanders. We zeulen de bagage naar een klein bootje en een kleine 40 minuten later arriveren we in het paradijs. Een lange pier geeft toegang tot yenkoranu homestay. Een blik in het water zegt genoeg, een aquarium ligt onder ons en we zien zelfs onze eerste haaien van de vakantie. We worden begroet door abi, alex en jason en ze helpen ons met de bagage. We worden gedropt in een grote bamboehut waarin 4 kamers zijn gemaakt. De toilet en mandidouche bevinden zich buitenshuis. Niet helemaal perfect en na een korte blik op de overige accommodatie besluiten we te verkassen naar een eigen bamboehut met badkamer. Allemaal heel eenvoudig maar wel wat privacy. We maken kennis met wat andere gasten en er blijken ook 2 nederlandse jongens net aangekomen te zijn. Verder ook nog een Hongaarse man die al 4 jaar op reis is, een russische dame die divemaster is en een tsjechische dame die divemaster is. Een wat ouder frans echtpaar maakt het gezelschap compleet. Allemaal aardige mensen en iedereen heeft bijzondere verhalen. Het avondeten valt bijzonder mee, we hadden niet veel meer verwacht dan rijst met vis maar er is zowaar kip, groenten, rosti en fruit. Koffie, thee en water staan de hele dag ter beschikking. We doen ons tegoed aan al dat lekkers en kruipen vroeg onder de wol omdat de dag reizen toch niet in de koude kleren is gaan zitten.

postedWithBlogsy

04 maart 2015 Remco: laat het bloed maar vloeien

Laten we vroeg opstaan, anders missen we de slachterij van de buffels en varkens! Gelukkig hoeven wij niet de wekker hier te zetten, want voor iedere tijd is een ander geluid. Als je wakker wordt van de hannen, heb je een probleem, die kukelekuen de hele dag en nacht. Gelukkig is de haan niet alleen. Nee, ze zijn met meer dan tien! Wordt je wakker van de moskee ben je om 5 uur de 1e die wakker wordt. Volgens mij hangt de box tegen onze hotelkamer deur aan. Daarna beginnen de vogels en al het andere leven. Als om 6.00uur onze wekkers gaan, zijn wij al lang wakker. Vandaag gaan we met Sara, de gids op pad. Sara is met een engelsman getrouwd en woont sins jaren weer in indonesie. Zei heeft sins kort haar gids bewijs gehaald en wil een toeristen buro beginnen. Ze heeft wilde plannen ( volgens ons gaat alles nog lukken ook ) maar moet eerst alles nog leren. Neem ons gewoon als 1e klanten, was ons voorstel, wij zijn niet moeilijk en willen gewoon een leuke tijd in dit prachtige gebied. Ze had iets gehoord van een slachtig van de buffels ergens in een dorpje. Een van de rituelen van de begrafenissen die ze hier lokaal uitoefenen. Als er iemand overlijd, doen de familie leden een offer, Dit offer is het slachten van een buffel. Omdat een buffel veel geld kost, kan het soms jaren duren voordat er iemand wordt begraven. Het lichaam wordt dan thuis bewaard en wordt gezien als een ziek persoon. Als ze dan al het geld bij elkaar hebben gespaard kan de offering beginnen. Het hele dorp loopt leeg om dit mee te maken. Alle familie leden moeten hier ook bij zijn en ieder krijgt zijn of haar deel van de offering. Als er meerdere buffelo's worden geslacht, dan is de buit groter. Voor dit ritueel zijn wij dus om 6 uur opgestaan. Om 7.00uur rijden we weg van ons hotel en het is druk op de weg, niet om de slachting mee te maken, maar het is gewoon een drukke omgeving. Al haastend wringen we ons een weg en al snel zijn we in de bergen, op weg naar een dorp ver weg van de stad. Sara zit te mompelen in de auto, ze had dus mot gehad met de andere gidsen. Dit is een lang verhaal, maar het komt erop neer, dat ze ons had gepikt van de andere gidsen. De andere gidsen hebben een woord met ons gesproken, dus dachten ze dat wij hun klanten waren. Moet je net bij ons zijn, wij bepalen zelf ons pad wel, daar hebben we niet een stel opdringerige gidsen voor nodig. Ze zitten voor ons hotel en iedere keer als we buiten komen, vragen ze wat gaan jullie doen. Nikolaas was de 1e die ons vroeg, hoe en wat, dus was het besloten dat hij onze gids was. Ach Sara, maak je niet druk, we gaan er een leuke dag van maken, laat je 1e klanten genieten van een mooie dag. Dit sudderde nog even door, maar al snel begon ze over alles te vertellen van deze buurt.

Het zou een uur rijden zijn naar de slachterij en dat was het. Alleen waren we telaat, het bloed lag op de grond of werd weg geschept in een kruiwagen. Dit was de schuld van de gidsen, want die wisten dat het om 7.00 uur zou beginnen. Er lagen dus 4 buffels dood op de grond, met hun nek open gesneden met een mes. In Nederland noemen we dat Halalvlees of onmenselijk, hier noemen ze het, een offering voor de doden. 1 van debuffels lag nog na te spatteren en bloede flink uit zijn nek. Het was rood van het bloed op de vloer en de mensen erom heen keken toe, alsof er een straat muzikant zijn kunstje aan het doen was. Op de 1e verdieping van het huis is een kist te zien met een foto van de dode man. In de tuin die vrij groot is, zijn zitplaatsen gemaakt van bamboe huisjes. De tuin is vrij groot en er staan 10 huisjes van bamboe. De vloeren zijn ook bekleed met bamboe, waar je met 10 man op kan zitten. Deze huisjes zijn gebouwd in een U vorm om het huis heen. In het midden is het nog groot genoeg om 4buffels te slachten en iedereen die er om heen staan. Ilja staat dit van een afstand te bekijken en ik film alles van een gepaste afstand (lees: met de neus er direct op) Op de achtergrond horen we een het geluid van een brander die een varken aan het branden is. Ook dit varken is een offering en wordt met een brander onthaard. Dus dames, ontharen kan ook met een brander, kijk alleen uit voor blaren.

Voor een begrafenis is het niet bepaald een droevige betekenis, hier is de dood een feest en een nieuw leven in de gene zijde, en dat moet gevierd worden. De zielen van de beesten, geven de dode een beter leven, in de gene zijde. De dode buffels bloeden flink en het bloed wordt met kruiwagens weggeschept. Na het bloeden wordt het vel van de B. Verwijderd. Daarna worden ze in stukken gehakt en verdeelt onder iedereen die er aanwezig zijn. Als klap op de vuurpijl, werd er een baby uit de buik van een van de B gehaald, iedereen stond erom heen en spraken er over. Als ik het zo terug lees is het een luguber verhaal, maar als je alles met eigen ogen ziet......is het ook luguber.

Wij zijn klaar voor de prachtige uitzichten en dorpjes, die we tot nu toe links hebben laten liggen. Alleen in dit gebied Toraja, zijn huizen te zien, die je nergens ter wereld ziet. In de vorm van een boot zijn de daken gemaakt, met vele andere details. Niet uit te leggen op papier, maar daar zijn foto's voor. De uitzichten zijn wel op papier te zetten, uitgestrekte uitzichten, van rijstvelden ( padi's noemen ze dat hier ) tussen de bergen. Omdat hier het hele jaar door rijst wordt gehouden, is er altijd wel een veld bruin van het water, groen van het groeien van de rijst en geel als het moet worden geoogst. Na een aantal stops, waar we prachtige uitzichten hebben genoten, zijn er mensen in een Padi bezig. Sara en Ilja lopen over de padi's en beginnen een gesprek met de werksters. Ze zijn met zijn vieren, hard aan het werk 1 man kijkt toe en noemt zichzelf opzichter. Als snel trekt Ilja haar slippers uit en laat aan de dames zien hoe ze het moeten doen. De rest van de dag is ilja hard aan het werk geweest en ik ben aan de palmwijn begonnen en heb mezelf een stuk in de kraag gedronken. O nee, het is anders gelopen, ik was aan het filmen en na het steken van een aantal stekken zijn we weer doorgereden. Ook dit was weer een super ervaring.

Tijdens de rit kom je overal deze traditionele huizen tegen, ook daar moet regelmatig voor worden gestopt. De huizen waar ze in wonen noemen ze een tongkonan. Wanneer je in het bezit bent van een tongkonan, ben je veplicht om een rijstschuur te bouwen. Dit is een eeuwenoude traditie. In deze rijstschuren, bewaren ze rijst voor de mindere tijden, dat kan soms wel 1 tot 3 jaar bewaard blijven. Zo mooi om te zien en bij ieder huis wil je stoppen om een kijkje te nemen of een foto te schieten.

postedWithBlogsy

2 maart 2015:

Gisteravond besloten om met de nachtbus naar Rantepao te gaan en vandaag 8 uur later om 05.00 uur arriveerden we in het hart van Tana Toraja. De bus was zeker niet slecht, een VIP bus met lekkere brede stoelen en meer dan voldoende beenruimte om de benen bijna te kunnen strekken. Helaas heeft Remco liever een vliegtuigstoel om in te slapen dan zo'n lekker-languit stoel, want hij heeft bijna geen oog dichtgedaan? Gelukkig konden we in Pia's poppies, ons verblijf, gelijk een kamer betrekken waardoor we nog wat gemiste uurtjes slaap konden inhalen. Om half 10 besloten we maar dat het wel genoeg was en gingen het restaurant opzoeken voor een ontbijtje.

Tijdens het ontbijt raken we aan de praat met 2 vriendelijke Belgen, zijn Belgen niet altijd vriendelijk? Zij zijn gisteravond gearriveerd en gaan straks op pad met een gids om een begrafenisceremonie bij te wonen. Nu is het laagseizoen en zijn er niet altijd ceremonies dus besluiten we met hen mee te gaan. We huren een brommer bij het buurhotel en gaan op pad. Hiermee ontwijken we een erg opdringerige gids die al vanaf het uitstappen uit de bus achter ons aandraalt. Onze gids houdt er lekker de vaart in en al snel zitten we middenin het lokale leven. Kleine weggetjes met prachtige landschappen, rijstvelden, tongakans, traditionele rijstbarns en overal worden we weer begroet met hello mister, hello mam. Er zijn dan ook, buiten ons 4, geen andere toeristen te bekennen. De wegen zijn hier en daar goed versleten en we zijn blij dat We een een goede brommer hebben. De gids heeft haast en het is jammer dat er geen gelegenheid is voor fotomomentjes. Het weer is dreigend en zo nu en dan komen de groene en rode poncho tevoorschijn en zijn we net wipneus en pim op de brommert. Wie lacht er nu wie uit?

Na ruim een uur hobbelen komen we aan bij de begrafenisceremonie. Best gek om zo'n ceremonie bij te wonen van iemand die je niet kent. Maar een begrafenis hier is een vrolijke bijeenkomst, men viert dat de overledene naar een volgend leven gaat en niemand is treurig. We kopen een slof sigaretten, als kado, op advies van de gids en nemen plaats in een overdekte plaats met een nummer erop. Nog geen 5 minuten later komt de familie ons begroeten met jawel...... Koffie en cake! Via onze gids communiceren we wat en we geven de sigaretten, die dankbaar worden aangenomen. Ondertussen is er een hele schare mensen rond ons komen staan en worden we uitgebreid op foto en film gezet. Maar dat kunnen wij ook...... Dus nemen wij ook uitgebreid iedereen op de foto. Er is zelfs een Indonesische man met een prachtig vrolijk gezicht die ik graag met Remco op de foto zet, ze lijken zelfs een beetje op elkaar!

Na een half uurtje krijgen we zelfs lunch aangeboden. 2 waterbakjes om de handen in te wassen, een vel papier dat je als bord kunt gebruiken (of zoals een goed Belg betaamt, kunt vouwen tot frietzak ). Een mand met rijst en een mand met grote stukken varkensvlees. Het vel zit er nog aan en het vet is lekker taai maar toch smaakt het wel. Na de lunch lopen we nog wat rond en zien het slachten van een varken. De enige hygieneregel die hier geldt is dat het varken op een rieten mat op de grond aan stukken wordt gesneden. Het bloed wordt in een bamboestengel gegoten, waar er daarna stukken vlees bijgaan en het geheel wordt in de keuken bereid. Bij een keuken moet je je niet meer voorstellen dan wat pannen en potten op een open vuurtje. Onze gids vertelt het e.e.a. Over buffels en hun waarde voor de mensen uit de regio. Een zwart witte buffel met blauwe ogen is het duurst, die kunnen alleen rijke mensen zich veroorloven. Denk aan een goede middenklasse auto die je voor dat geld kunt kopen. Onder luid dank je wel verlaten we de ceremonie en gaan weer op pad.

Al slingerend banen we ons een weg door het mooie groene landschap en staan we ineens voor een rotswand waarin mensen zijn begraven. Houten poppen die op een soort balustrade staan, stellen de mensen voor die er begraven liggen. Een 2e stop is bij een grot waarin ze spreken van hangende graven. Je ziet de kisten in de hoogte hangen en sommige zijn al zo oud dat ze doorgerot zijn en de schedels en beenderen verzameld op de grond liggen. Bij de beenderen liggen sigaretten, dit omdat men denkt dat de ziel dit nog steeds nodig heeft. De 3e stop is de meest indrukwekkende stop, met een heel bijzonder verhaal. We stoppen in een bamboebos bij een grote boom. In de boom liggen kinderlijkjes begraven. Je ziet dan ook een soort deurtjes in de boom. De boom is nog steeds een levende boom en men ziet dit als een soort moeder voor de kinderen. De baby's worden begraven met een ei (symbool voor beginnend leven) en de boom zorgt voor het sap voor de baby's. De boom groeit en daardoor neemt het langzaam het babylijkje op. Dit verdwijnt dan naar de kruin van de boom en als de bladeren vallen is de baby in het paradijs aangekomen. Mooi verhaal toch!

Al met al een heel indrukwekkend landschap en bijbehorend verhaal, we zijn er allemaal een beetje stil van. Tijd om wat leven in de brouwerij te gooien. We stoppen bij een houten hutje, de plaatstelijke kroeg. Daar bestelt de gids voor ons zelfgebrouwen palmwijn en de lokale specialiteit, hond! De wijn is een melkachtige substantie met een alcoholpercentage van 3-5% en smaakt best OK. Beiden proeven we een beetje van de hond, maar dat kan ons niet bekoren. Niet alleen het idee maar ook de structuur en smaak zijn niet lekker. Hier en daar zit er ook nog een hondenhaar aan en we laten het maar voor wat het is.

Na 2 liter palmwijn te hebben verorberd met zijn 5 en vertrekken wij naar ons hotel. We hadden namelijk de torajaanse specialiteit besteld en moesten om 7 uur terug zijn hiervoor. Inmiddels was het al half acht geworden maar dat deerde niet. De specialiteit bestond uit zwarte en witte rijst met gekookte groenten en wat zurige kip, bereid in bamboe. Ach, niet voor herhaling vatbaar maar je moet het gewoonweg toch proberen.

Moe maar voldaan trekken we ons terug in onze mooie, ruime kamer met perfect bed en uitzicht over de bergen. Slaap lekker......tenminste als die hanen en honden hun kop eens houden!

postedWithBlogsy

1-3-2015 Ja beste lezers, we zijn weer on the road en hebben weer tijd om wat te schrijven. Even een korte terugblik voor degenen die ons niet hebben gesproken de laatste tijd. Na een pauze van enkele maanden weer in Nederland zijn we in de winter weer vertrokken naar Azië. Terug naar Koh Kood, Thailand. Dit prachtige eiland heeft ons hartje gestolen en met veel plezier hebben we daar dan ook weer ruim 2 maanden al duikend doorgebracht. Veel oude bekenden teruggezien, en met pijn in ons hart ook weer verlaten. Koh Lipe, aan de andere kant van Thailand leek ons een leuke optie en zo gezegd, zo gedaan. Na een paar dagen Bangkok en een volledige dag reizen wachtte ons een mooi eiland met parelwitte stranden en azuurblauwe zee. Helaas moesten wij dit mooie bountyeiland delen met hordes andere toeristen waardoor het aan charme behoorlijk heeft ingeboet. We hebben hier een maandje vertoefd bij smile resort en koh lipe diving, toen Daniel en Carolien, onze vrienden arriveerden. Het duiken was niet spectaculair hier en daarom hadden we gezamelijk besloten om naar Bali te gaan, om daar onze andere vrienden marja en richard te ontmoeten.

Terug naar Tulamben waar het duiken naast spectaculair, ook nog eens heel goedkoop is. Voor de deur van ons resort liggen 3 duikstekken, inclusief het wereldberoemde wrak de liberty. Ten alle tijde kun je dus een fles omhangen en in het water plonzen, hetgeen we dus regelmatig hebben gedaan. Elke keer was het weer de sport om alle mooie kleine beestjes te spotten, de 1 nog bijzonderder dan de ander, maar ook zwartpunthaaien zwommen voorbij en hele scholen napoleons, die zich prachtig lieten filmen en fotograferen.

Helaas kwam toen het bericht dat opa, 1 dag na zijn 94e verjaardag, was overleden. Het besluit om naar nederland terug te vliegen was toen snel genomen. De reisverzekering zorgde voor alle tickets en 2 dagen later zaten we weer op weg naar ons koude kikkerlandje. Marja en richard moesten we achterlaten, maar over 5 dagen zouden we hen weer ontmoeten. Het was fijn om even terug te zijn om zo paps en mams bij te kunnen staan, te knuffelen en de begrafenis bij te wonen. Verder ook nog even de rest van de familie te zien. Maar 5 dagen vliegen voorbij en voor je het weet zit je weer in het vliegtuig terug naar bali. Ons innerlijk systeem flink van slag, wat is nu avond , wat is nu ochtend? Met Mar en rich hebben we bali verder per brommer verkend, wat een avontuur he Mar! Maar alles werd me toch even teveel en op de laatste dag werd ik geveld door een flinke griep. Ondertussen marja en richard gedag gezegd, op een wel heel aparte manier en doorgereisd naar makasser als tussenstop voor onze reis naar raja ampat, west papoea. Maar daar dus verpicht 3 dagen in bed gespendeerd om weer wat op kracht te komen.

postedWithBlogsy